ଫେରନ୍ତା କି ଥରେ ପଲ୍ଲୀ ଜୀବନ

॥ ଫେରନ୍ତା କି ଥରେ ପଲ୍ଲୀ ଜୀବନ ॥

ଦୂର ଦିଗ୍ ବଳୟେ ଅସ୍ତମିତ ରବି

ଧ୍ରୂମିୟ ଗୋଧୂଳି ଅଷ୍ଟମ ସ୍ବରେ

ଗାଏରେ ଗୋପାଳ ଧ୍ବନିତ ଛାଗଳ

ହୃଦୟେ ଅପୂର୍ବ ପୁଲକ ଭରେ ॥

କୋଳାହଳମୟ ସବୁ ବୃକ୍ଷରାଜି

ବନଉପବନେ ଗୁଞରେ ଧ୍ବନି

ଦୂଷିତ ରହିତ ବିହଙ୍ଗ ମହ୍ଲାରେ

କର୍ଣ୍ଣ ପାଏ ତୃପ୍ତି ସେ ଧ୍ବନି ଶୁଣି ॥

ଚଷାପୁଅ ପୁଣି ବାହୁଡେ ଘରକୁ

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଭଣ୍ଡାର କାନ୍ଧରେ ବୋହି

ବୁଝେନା ସଂସାର ମୂଲ ତା ସ୍ବେଦର

କଷଣ ଜାଣଇ ଏକାତା ମହୀ ॥

ଘର ଅଗଣାର ଚଉରା ମୂଳରେ

ବୃନ୍ଦାବତୀ ନାମେ ବାଜେରେ ଘଣ୍ଟ

କି ବଡ କି ଛୋଟ ସର୍ବେ ଏକତ୍ରିତ

ଶୁଣନ୍ତି ସଭିଏଁ ଶ୍ରୀଭାଗବତ ॥

ବଖାଣିଲି ଯାହା ପଲ୍ଳୀଦୃଶ୍ୟ ସବୁ

ହେଲାଣି ଅତୀତ ଧ୍ରୁମିତ ସ୍ମୃତି

ହୋଇଯିବ କାଳେ ସମୟ ପ୍ରଭାବେ

ଦୁର୍ବଳ ସ୍ମୃତି କୁ ଦୁର୍ବଳ ଦୃଷ୍ଟି ॥

ଆଜିର ସହର ମାୟା ସରୋବର

ପଦୁଅଁ ଆଶାରେ ପଙ୍କରେ ଲୋଟି

ସହରୀ ମଣିଷ ସୁଖ ଖୋଜିବୁଲେ

ବିତେରେ ଜୀବନ ଅର୍ଥ ସାଉଁଟି ॥

ଶାନ୍ତି ଖୋଜିବୁଲେ ସହରୀ ମଣିଷ

ବିତୁଛି ଜୀବନ ହରଷ ଦୁଃଖେ

ପଲ୍ଳୀବାସୀ ସର୍ବେ ହୁଅନ୍ତି ଭ୍ରମିତ

ଦୂରକୁ ସୁନ୍ଦର ପର୍ବତ ଦିଶେ ॥

ପଲ୍ଲୀଦୃଶ୍ୟ ଆଜି ସ୍ମୃତିର ପୃଷ୍ଠାରେ

ନୀତି ପରମ୍ପରା ଆଜି ବିସ୍ମୃତ

କସ୍ତୁରୀ ସନ୍ଧାନେ କସ୍ତୁରୀର ମୃଗ

ସମ ପଲ୍ଲୀବାସୀ ଭ୍ରମେ ଭ୍ରମିତ ॥

ସହରୀ ସଭ୍ୟତା ସ୍ପର୍ଶ ପାଇବାକୁ

ବ୍ୟାକୁଳ ସମସ୍ତ ପଲ୍ଲୀଜନ

ଦିନସେ ଆସିବ ଜଗତ ଝୁରିବ

ଫେରନ୍ତା କି ଥରେ ପଲ୍ଲୀ ଜୀବନ ॥

॥ ଜ୍ୟୋତିରଞନ ସାହୁ ॥

୮୮୯୫୧୫୬୩୫୫