ଫେଡାଣ

ସେ ବାଲି ଘର ହେଉ ଅବା ଫୁଲଗଛ ,

ଜୀଅନ୍ତି ସବୁ , ନେଇ ନିଜନିଜ ଆୟୁଷ ।

ମିଶାଣ-ଗୁଣନରେ ଅବା ହରଣ-ଫେଡାଣରେ,

ପ୍ରେମ କିନ୍ତୁ ନିଜେ ଭୋଗି ନିଏ , ତା' ଭାଗ ତକ ।

ଯା'କିଛି ରହିଯାଏ ଅଭୋଗ୍ୟ ,

ସେ'ସବୁ ପ୍ରେମ ନୁହଁ , ତୁଚ୍ଛା ଅବଶୋଷ !!!

ଦେଖ -

ଘର ଆଗ ସେ ପୁଷ୍ପବତୀ ଟଗରର ଗଛକୁ !

ଫୁଲର ବି କି'ଥାଏ , କିଛି ଗୋଟେ ଓଜନ ???

ତେବେ ସୁଦ୍ଧା ନଇଁ ପଡେ ଡାଳ ତକ , ହାତ ପାଆନ୍ତାକୁ !

ଏବେ , ତୁମ ଇଚ୍ଛା !

ଥରୁଟିଏ ଚୁମି ନିଅ ,ଅବା ତୋଳିନେଇ ଥୁଣ୍ଟା ଛାଡିଦିଅ !

କୁହ ଦେଖି -

ସଯତ୍ନରେ ଗୁନ୍ଥିଦେଲେ ,

ସତେ କ'ଣ ଭୋଗି ହୁଏ ପ୍ରେମ ଭାଗ ??

ସତ ଏୟା’ , ଥୁଣ୍ଟା ଡାଳେ ରହିଯାଏ ପ୍ରେମ ତକ !

ଫୁଲର ସବୁଯାକ ଅସ୍ତିତ୍ଵ !!!

ଏଇ ବାଲି ଘର , ଫୁଲଗଛଙ୍କ ପରି

ପ୍ରେମର କି' ଥାଏ ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଆୟୁଷ??

କେମିତି ଯେ' -

ବୟସ୍କ ହେବା ସହ , ଫେଡିଯାଏ ସବୁଯାକ ବିଶ୍ଵାସ ??

@ ଅମିୟ ବେଜ୍