ପଦ୍ମପାଦ

ନାହିଁ ପାଦ ପାଣି ପ୍ରଭୁ କମ୍ଭୁପାଣି

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ବିହାର କରୁଛ

ଚକାନେତ୍ରେ ଦେଖି ଦୁଃଖୀ ଜନ ଦୁଃଖ

ନୀରବ କାହିଁକି ରହିଛ ?

ଭୂ-ଲୋକଠାରୁ ବ୍ରହ୍ମ ଲୋକଯାଏ

ଚରାଚର ବିଶ୍ୱ ଗଢିଛ

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ର ତାରା ଗ୍ରହ ଉପଗ୍ରହ

ଜ୍ୟୋତିଷ୍ମାନ ତୁମେ କରିଛ ।

ଗିରି ବନ ନଦୀ ପାହାଡ଼ ପ୍ରାନ୍ତର

ମିଠା ଝର ଜଳ ବାହୁଛ

ପ୍ରଜାପତି ଦେହେ ନାନାରଙ୍ଗ ମାଖୀ

ଫୁଲରେ ମହକ ଭରିଛ ।

ତୁମ ଅଗୋଚରେ ପତ୍ର କିବା ଝଡେ

ବହେ କିବା ଝଞ୍ଜା ମରୁତ

ତୁମଠୁଁ ଉନ୍ମେଷ ତୁମଠାରେ ଶେଷ

ଜୀବନର ସୃଷ୍ଟି ଚରିତ ।

ସମୟ ସାଂକୋଳି ପିନ୍ଧି ଇଚ୍ଛାମତେ

ମନ୍ଦିର କବାଟ କିଳିଛ

ବସିଛ ଏକାନ୍ତେ ନିର୍ବିକାର ଚିତ୍ତେ

ଭକତକୁ ଆଡ଼ କରିଛ ।

ଲୋତକ ନିଗାଡି ଭକ୍ତ ଛାଡେ ରଡି

ନଶୁଣିଲା ପରି ହେଉଛ

ଦୋଷପାଇଁ ତାକୁ ଦିଅ ଥରେ କ୍ଷମା

କ୍ଷମାନିଧି ନାମ ବହିଛ ।

କରୁଣାରୁ ଉଣା ନକର ମଣିମା

ବିଶ୍ୱ ପ୍ରାଣ ଆଜି କାନ୍ଦୁଛି

ବ୍ୟାଧି ବିଭୀଷିକା ପ୍ରକୃତି ପ୍ରକୋପେ

ଅହ ରହ ସିଏ ଜଳୁଛି ।

ମାନ ଅଭିମାନ ତେଜି ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

ଗରୀଵ ଗୁହାରୀ ଶୁଣିବ

ଭାଙ୍ଗି ମୌନ ବ୍ରତ ଆହେ ପଦ୍ମପାଦ

ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ଟିକେ ଖୋଲିବ ।