ପାଉଁଶ

ମାନ ସମ୍ମାନ, ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ, ଗର୍ବ ଅହମିକା, ପ୍ରତିପତ୍ତି ସମ୍ପତ୍ତି, କୁସୁର ବଳକା ଅଂଶ ସେ 

ହାତ ପାପୁଲିରେ ପାଉଥିବା ଶେଷ ସ୍ପର୍ଶ ।

ଧୂଆଁ ଓ ନିଆଁ ର ହାତ କୁ ଲଗାମହୀନ ଭାବେ ପବନରେ ଛାଡି ଦେଇ 

ନିଇତି ଆଖି ମିଟି ମିଟି କରୁଥାଏ 

କେବେ ଯୂଇରେ

କେବେ ଚୁଲିରେ 

ଅଥବା ଅନାବନା ଅଳିଆ ଗଦା ଭିତରେ  ।

ଆଜନ୍ମ ରୁ କିଛି ସାନ ବଡ, 

ଛୁଆଁ ଅଛୁଆଁ

ରାଜା ରଙ୍କ 

ନାରୀ ପୁରୁଷ, କ୍ଳୀବ ଭାବ ନ ରଖି 

ଆପଣେଇ ନେବା ତାର ପୁଣ୍ଯ ଧର୍ମ ।

ବେଳେବେଳେ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ଲୀନ ହେବା କୁ ମହୋଦଧିରେ 

ଆଉ କେବେ ଗଙ୍ଗାରେ 

ନିଜ ଜନ୍ମ ର ସାର୍ଥକ ଚିତ୍ର ପାଇଁ ।

ଉଷ୍ମତା ଜାଣିଚି ଅଙ୍ଗାର 

ଅସ୍ମିତା ଜାଣିଚି ଗଙ୍ଗା ର କେବଳ, 

ମାଟି ଛୁଇଁ ଥିବା 

ସମସ୍ତ ଦେବ ଦାନବ ମାନବ ଗନ୍ଧର୍ବ ପାଇଁ 

ସେ ହିଁ ଶେଷ ନିଶ୍ଵାସ, ବିଶ୍ବାସ, ଆୟୁଷ ବି  

ଦୂରଆକାଶ ରୁ 

ରଙ୍ଗ ଖଣ୍ଡେ ଆଣି କହିଦିଏ 

ଜୀବନ ର ନିଛ୍ହକ ଚିତ୍ର ଓ ସତ୍ୟ ଭଗ୍ନ ଅଂଶ ପାଉଁଶ ।