ପାନ୍ଥଶାଳା

ପାନ୍ଥଶାଳା ମୁଁ ଯେ ନୀରବେ ଚାହିଁଛି

ପାନ୍ଥ ହେ ତୁମ ପଥ,

ଶୀର୍ଣ୍ଣ ହେଲାଣି ଏ ଅବୟବ ମୋର

ଜୀର୍ଣ୍ଣ ହେଲାଣି କାନ୍ଥ ।

ହେଲେ ସେ କାନ୍ଥରେ ଏବେ ବି ସେମିତି

ଲେଖାଅଛି ତୁମ ନାଆଁ ,

ନିର୍ଜନ ନିଶୀଥେ ଅଙ୍ଗାର ଖଣ୍ଡରେ

ଲେଖି ଯାଇଥିଲ ଯାହା ।

ଜହ୍ନ ନଥିଲା କି ତାରା ବି ନଥିଲା

ମେଘ ଯାଇଥିଲା ଢାଙ୍କି,

ପ୍ରଦୀପର ସେହି ସ୍ତୀମିତ ଶିଖାରେ

ତୁମକୁ ମୁଁ ଥିଲି ଦେଖି ।

ପରମ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ଅଙ୍କରେ ମୋହର

ପଡିଥିଲ ତୁମେ ଶୋଇ,

ସାରା ରଜନୀ ମୁଁ ଉନ୍ନିଦ୍ର ରହିଲି

ତୁମରି ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ।

ଜାଣିଛି ଏତିକି ପାନ୍ଥଶାଳା ମୁଁ

ନାହିଁ ମୋର ଅଧିକାର,

ମାଗି ପାରିବିନି ଠିକଣା କାହାର

ଲୋଡା ଅବା କିସ ମୋର ।

ଋତୁ ପରେ ଋତୁ ବଦଳି ଯାଇଛି

ଗଡି ଚାଲିଛି ସମୟ,

ଯେତେ ଖୋଜିଲେ ବି ପାଇ ପାରିନାହିଁ

କେବେ ତୁମ ପରିଚୟ ।

ଆଜି ବି ଅଜଣା ତୁମରି ଠିକଣା

ଯାହା ମାଗି ପାରିନାହିଁ,

ହେଲେ ମୋ ଦେହରେ ଲେଖା ତୁମ ନାଆଁ

ରହିଛି ଅଲିଭା ହୋଇ ।

କେବେ ଚେଷ୍ଟା କରି ଲିଭେଇ ପାରିନି

ମୋ କାନ୍ଥରୁ ତୁମ ନାମ,

ନିଶବ୍ଦେ ଖୋଜୁଛି ତୁମ ପାଦ ଶବ୍ଦ

ଏଇ ବୋଧେ ସତେ ପ୍ରେମ ।