ପାନ୍ଥଶାଳା – ୭

ଏବେ ଆଉ କେହି

ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖି ପାରୁ ନହାନ୍ତି ଏ ଇଲକାରେ,

ଦେଖନ୍ତେ ବା’ କେମିତି?

ସୌଦାଗର ସବୁ ଆଗପରି ଆଉ ଆସୁନାହାନ୍ତି

ଏଠିକି ସ୍ବପ୍ନର ପୁଟୁଳି ମୁଣ୍ଡେଇ୤

ଦିନେ ସୁରା ସାକି ରେ ନିଲମ ହେଉଥିଲ ସ୍ବପ୍ନ ଏଠି

ବୀର୍ଯ୍ୟବନ୍‌ ଗରଖଙ୍କ ମେଳାରେ,

ଏବେ କିନ୍ତୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀଛଡା ହେଲାପରି ଲାଗୁଛି

ସ୍ବପ୍ନର ଏ ବିପ୍ପଣୀ ପେଣ୍ଠ୤

ପୂର୍ବବତ୍‌ ଛିଡା ହୋଇ ରହିଛି ସାକ୍ଷୀ ବରଗଛ

ସବୁ ଦେଖିଛି ସିଏ ହଁ ନହିଁ ର ଖେଳ

କେବେ ଖେଳିଛି ମଧ୍ୟ

ଆତିଥ୍ୟ ଦେଇ କିଛି ଦୁର୍ବଳ ଆଗନ୍ତୁକଙ୍କୁ୤

ଏବେ କେବଳ ବଖାଣୁଛି

ନୀତି ଅନୀତିର ଅନେକ ମହତ ବାଣୀ

ଅକସ୍ମାତ୍‌ ଭେଟା ଭେଟି ହେଇଗଲେ କହା ସହ

ସ୍ବପ୍ନର ଏହି ପେଣ୍ଠକୁ ରଖି ନିଜ

ଆଙ୍ଗୁଠି ପଗରେ

ଆହା ସତେ ହତଶିରୀ ହେଇଗଲା

ସ୍ବପ୍ନର ଗନ୍ତାଘର୤