ପାନ୍ଥଶାଳା – ୧୫

ତା’ ବାଟ ଦେଇ ଚାଲିଗଲା ବେଳେ

ଏବେବି ନଜରଟା ଟାଣି ହେଇଯାଏ ତା’ର

ରଙ୍ଗଛଡା ଅବୟବ ଆଡେ୤

ପାଦ ଟିକିଏ ଅଟକି ଯାଏ,

କିଛି ପୁରୁଣା ସ୍ମୃତି ଅନୁଭୂତି ଉଙ୍କିମାରେ ମନରେ,

ଦେହରେ ଖେଳିଯାଏ ଏକ ଶକ୍ତ ଶିହରଣ୤

ଉଡା କର୍ପୂର ବାସ୍ନାରେ ଏବେବି ମୁଖରିତ

ତା’ର ପରିସର

କିନ୍ତୁ କଷ୍ଟ ହୁଏ ଦେଖିଲେ

ତା’ ବୈଠକିରେ ଖାଲି ପଡିଥିବା ସିଂହାସନକୁ୤

ଖୋଜିଲେ ବି ଆଉ ମିଳୁ ନାହାନ୍ତି

କେହି ବି ଜଣେ ମୁକୁଟ ବିହୀନ ସମ୍ରାଟ

ଆବୋରି ନେବାକୁ ତା’କୁ୤

ଜାଗତିଆର ଏବେ ଅନେକ ସ୍ବେଚ୍ଛାସେବୀ,

ଫିଙ୍ଗା ଚାଲିଲାଣି ଦାବୀ ମାନ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ବାହାନାରେ,

ସବୁରି ମୂଳରେ କିନ୍ତୁ ଇଚ୍ଛା ଗୋଟିଏ

ଯେନତେନ ପ୍ରକାରେଣ ଅକ୍ତିଆର କରିବାକୁ ହେବ

ତା’ର ଶୂନ୍ୟ ସିଂହାସନ୤

କିଏ ଜାଣେ କେବେ ମନସ୍ଥ କରିନେବେ ପ୍ରାଶାସନ

ଶାଗମାଛ ଦରରେ ନିଲାମ କରିବେ

ତା’ର ପ୍ରତିଟି ଅଙ୍ଗ

ଗଢି ତୋଳିବାକୁ ଭିନ୍ନ ସ୍ବାଦର ଅନ୍ୟ ଏକ

ସାଂସ୍କୃତିକ ପ୍ରତୀକ

ନିଶ ମୋଡି ଭେଟି ଦେବାକୁ

ଉତ୍ତର ପିଢିଙ୍କୁ୤