ପାନ୍ଥଶାଳା – ୬

ତା’ ପାଖରେ ଆଉ କିଛି ନାହିଁ ଏବେ

ନିଆଁ ପାଣି ପବନ ଅବା ଛାଇ କି ଆଲୁଅର

ନିଆରା ଅନୁଭବ, କିଛି ନାହିଁ ।

ଅଛିତ କେବଳ

ତା’ର ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଗୋଟେ ଧୂମାଳ ଆକାଶ,

ହାତ ପ୍ରସାରି ଦେଇ ଯିଏ ଅପେକ୍ଷା କରିଛି

ଟାଣି ନେବାକୁ କୋଳକୁ

ତା’ ପରିସର ଭିତରକୁ ଧସେଇ ପଶି ଆସୁଥିବା

ସବୁ ସିଆଣିଆ ମଣିଷ ମାନଙ୍କୁ ।

ତା’ ପାଖ ଦେଇ ଚାଲି ଯାଉଥିବା ବାଟୋଇଟି

ଶିହରି ଉଠେ ଛାଏଁ ଛାଏଁ ଏବେ

ଯେବେ ସେ ଦେଖିପାରେ ତା’ର ଆଁ ଭିତରେ

ନିକଟ ଅତୀତର ଇଥର ଥରା

ଏକ ବିଶ୍ବରୂପ ।

ସେ କଅଣ କମ ଏକ ଅନୁଭବ?

ବରଂ ଭୁଷୁଡି ଯାଉ ଏ ଦରଭଙ୍ଗା ଇମାରତ

ଆଉ କେହି ରାସ୍ତା କଡରେ ଠିଆହୋଇ

ଭୟଭୀତ ହେବେନି

ଥକ୍କା ମେଣ୍ଟେଇବାର ଇଚ୍ଛା ଜାହିର୍‌ କରି ।