ପାଣି

ଆମକୁ ସୂର୍ଯ୍ୟ ବେଳେ ବେଳେ

ଶୋଷିନିଏ ଧୂଆଁ କରି ତା ଆଡକୁ

ନୀଳ ଆକାଶେ ପହଁରାଇ ପହଁରାଇ ହାଲିଆ କରାଏ ।

ଯିଏ ସେ ଶୂନ୍ୟତାରେ 

କରିପାରେନା ଉପଯୋଜନ

ତାକୁ ସେ କଚାଡିଦିଏ ପଙ୍କିଳ ପୃଥିବୀକୁ

ବର୍ଷା ନଚେତ ପତ୍ରରେ କାକର ଟୋପାମାନ କରି ।

ଆମେ ତ ସବୁବେଳେ ନିମ୍ନଗାମୀ 

ବହିଯାଉ ଢିପରୁ ଖାଲ ଆଡକୁ 

ନଚେତ ମାଟି ଉପରୁ ରସାତଲକୁ 

ଅନବରତ ଆମର ଇଚ୍ଛା 

ବହି ଚାଲିବା ପାଇଁ 

ଅତି ତଳକୁ ତଳକୁ ।

କେତେଵେଳେ ସୂର୍ଯ୍ୟର ପାଟିରେ ପଶିବା ଆଗରୁ

ଆମେ ତା ଆଢୁଆଳେ ରହି ପଥର ପାଲଟିଯାଉ

ଚୁପଚାପ ବସି ଏକା ଜାଗେ

ସ୍ଥିର କରୁ ଏଣ୍ଡୁଅ ପରି

ବାଟ ଚାଲିବା ଆଗରୁ 

କିଛି ସମୟ ଭାବି ବସୁ ।

ସେତେବେଳେ ଆମେ ପୁରାପୁରି

ଦାର୍ଶନିକ ମନୋଭାବ ନେଇ ବାଢୁଥାଉ 

ଯୁକ୍ତି ପରେ ଯୁକ୍ତି

ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କର ସପକ୍ଷରେ ଓ ବିପକ୍ଷରେ ।

ଅବସ୍ଥାର ଗୁରୁତ୍ଵ ଦୃଷ୍ଟିରୁ 

ଆମେ ବହୂରୂପୀ ପରି ପାଲଟିବାକୁ ହୁଏ

ତିନି ଗୋଟି ଅଦ୍ଭୁତ ଜୀବ

ଦେବତା ରାକ୍ଷସ ନ ହେଲେ ଦାର୍ଶନିକ। ।

ଏସବୁ ତ ସୂର୍ଯ୍ୟ ହାତ ସଫେଇ 

କେତେବେଳ ଉପରକୁ ଶୋଷିନିଏ 

ତ ତଳକୁ କଚାଡି ଦିଏ ।

ପୁଣି ଛାଡି ଦେଇଯାଏ ଆଢୁଆଳେ 

ଏମିତି ତ ଆମ ଜଳଚକ୍ର 

ଘୁରୁଥାଏ ଅହରହ

ଘୁରୁଥାଏ ଅହରହ

ସେଥିପାଇଁ

ବେଙ୍ଗ କହେ ବେଙ୍ଗୁଲି ଲୋ 

ମହୀ କ୍ଷଣ କ୍ଷଣକୁ ଆନ ।।