ପାହାନ୍ତି ଜହ୍ନର କଥା

ଉଜାଗରେ ସାଥୀ ଯାଏ ରାତି ବିତି, ପାହାନ୍ତି ସପନ ଦେଖେ

ପାହାନ୍ତି ସପନ ହୁଏ କାଳେ ସତ କବିତାରେ ତୋତେ ଲେଖେ ।

ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ବିଚ୍ଛୁରିତ ନିରବ ଯାମିନୀ ଦିଏ ମୋତେ ଅଧିକାର,

ଅଣ୍ଡାଳି ଅଣ୍ଡାଳି ସ୍ମୃତିର ଗର୍ଭରୁ, ଖୋଜେ ମୁହିଁ ଅଙ୍ଗୀକାର ।

ହୋଇ ସ୍ମୃତିସ୍ନାତା ପ୍ରଣୟ ସାଗରେ ବାହୁନେ ହୋଇ ବିକଳ

ଅଜଣା କ୍ରୋଧରେ କାମୁଡ଼େ ତାଟିଆ ଯେହ୍ନେ ଅମ୍ବୁନିଧି କୂଳ ।

ଆପଣାର କୋହ ଲୁଚାଏ ଯେ ମୁହଁ,  ହଜିଯାଏ ଆର୍ତ୍ତନାଦ

ପ୍ରଶାନ୍ତ ପ୍ରହରେ ନିରବତା ସାକ୍ଷୀ ଲେଖି ଦିଏ କେଇ ପଦ ।

ପାହିଲେ ରଜନୀ ବୋଳି ପାଉଡର ପିନ୍ଧେ ମୁହିଁ ହସମୁଖା,

ଅଜଣା କ୍ଷତକୁ କେମିତି ଦେଖିବ, ସମୟ ନିଏ ପରୀକ୍ଷା ।

ଆତ୍ମୀୟତା ସ୍ୱର କରେ ଯେ ବିଭୋର ଭଲ ଲାଗେ ପଥ ହୁଡ଼ା

ମୁଣ୍ଡେଇ ଚାଲୁଛି କେତେ ଦିନ ହେବ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ବୋଝ ବିଡ଼ା ।

ହେ ପାହାନ୍ତି ଜହ୍ନ, ତୁମ କ୍ଷତ ଚିହ୍ନ, ଲୁଚାଅ କେମିତି କୁହ

କଳଙ୍କର ଦାଗ କେମିତି ଲିଭାଇ ପୁଣି ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ବୁଣି ଦିଅ..??