ନୂଆ ସେ ପୁରୁଣା

ବାସର ଶେଜର ମଉଳା ଫୁଲରେ

ଆଉ କି ଆଦର ଥାଏ

ଘଣ୍ଟାକ ପ୍ରହରୁ ମହକୁ ଥିଲା ସେ

ସେ କି ଆଉ କଥା କୁହେ ।

କେଉଁ ବଗିଚାର ଶୋଭା ସେ ବଢଇ

ପବନରେ ଖେଳୁଥିଲା

ମାଳୁଣୀ ହାତର ବୃନ୍ତଚ୍ୟୁତ ହୋଇ

ପସରାରେ ଶୋଇଗଲା ।

ଗଣିକା ଶେଜରେ ନାୟିକା ଗଭାରେ

ସାଜି ବି ସେ ହସୁଥିଲା

ମଉଳିଲା ତନୁ ନିରାଦର ପାଇ

ଅଳିଆରେ ଗଣା ହେଲା ।

ଯେଉଁ ଫୁଲ ଦିନେ ନିଜ ଆକର୍ଷଣେ

ସୁଗନ୍ଧରେ ପରିଚିତ

ଘଡିଏ ମୋହରେ ବାନ୍ଧି ନେଉଥିଲା

ରୂପ,ଗୁଣରେ ଆକୃଷ୍ଟ ।

ଆଜି ମାଟି ହୋଇ ମାଟିରେ ମିଶିବ

ଭୂଲିବେ ତାହାର ସ୍ଥିତି

ନବ କଳିକାର ହେବ ଆଗମନ

ଫିକା ପଡିବ ତା ପ୍ରୀତି ।

କେହି ନୁହେଁ ଏଠି ଚିରସ୍ଥାୟୀ ପୁଣି

ବନ୍ଧା ସର୍ବେ ଅଳୀକରେ

ଫୁଲ କଣ କେବେ ଡାଳର ଡେଫଁରେ

ଝୁଲୁଥିବ ଅହଂକାରେ ।

ମଣିଷ ଜୀବନ ଫୁଲ ପରି ସମ

କ୍ଷଣିକ ସେ ଉତ୍ତେଜନା

ସ୍ଥବିର ବୟସ ମଉଳା ଫୁଲ ସେ

ମୃତ୍ୟୁ ସମ ହୁଏ ଗଣା ।

ଆଜି ଫୁଟି ପୁଣି ମହକ ଛୁଟେଇ

ଜନ୍ମ ଏ ସାର୍ଥକ ହେଉ

କାହୁଁ ଏ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ଜୀବନ ଲଭିବା

ଅନିଶ୍ଚିତ ପରମାୟୁ ।