ନୁହେଁ ବନ୍ଦୀ କା' ବକ୍ଷରେ

ନିଷ୍ପେସିତ ମୋର ଅଭୁଲା ଅତୀତ

    ବିକଳାଙ୍ଗ ବର୍ତ୍ତମାନ,

ଆସ୍ଫାଳିତ ମୋର ରୁକ୍ଷ ଅନ୍ତଃସ୍ୱର

    ଭବିଷ୍ୟତ ଶବ୍ଦଶୂନ୍ୟ ।

କଳଙ୍କିତ କର୍ମ  ଦର୍ଦରାକ୍ତ ଧର୍ମ

    ସଙ୍କୁଚିତ ସମର୍ପଣ,

ନିନ୍ଦିତ କୁତ୍ସିତ ମିଥ୍ୟା ଅପକର୍ମ

    କରୁଛି ଆତ୍ମ ଧର୍ଷଣ ।

ଜର୍ଜରିତ କରେ କର୍କଶ କଟାକ୍ଷ

    ବାସ୍ତବତା ଭିତ୍ତିହୀନ,

କହି କି ପାରିବ,ହେ ରୁଦ୍ର ରୁଦ୍ରାକ୍ଷ

    କାହିଁକି ଏ ଅପମାନ ?

ଅପମାନ ଯେବେ ଆଙ୍କିବାର ଥିଲା

    କାହିଁକି କଲ ଭିଆଣ,

ମୋ' କାବ୍ୟପୃଷ୍ଠାର ଶବ୍ଦକୁ ଶବ୍ଦକୁ

   କାହିଁକି ଦେଲ ଜୀବନ !

ଜୀବନ ପତ୍ରକୁ ସୂଚୀପତ୍ର ଦେଇ

    ବର୍ଣ୍ଣିଲ ଭିତ୍ତି ପ୍ରସ୍ତର,

ରକ୍ତ ଗୋଲାପକୁ କଣ୍ଟାରେ କ୍ଷେପିଲ

    ଦେଇ ରକ୍ତାକ୍ତ ଜହର ।

ତୁମ ଜହରରୁ  ଜନ୍ମ ନେଇଥିଲା

   ମୋ' ପାଇଁ ଅର୍କ ଅମୃତ,

ତୁମ ଜହର ଯେ ଜହର ନଥିଲା

   ଥିଲା କାବ୍ୟ ରସାମୃତ ।

ସ୍ବପ୍ନମାନେ ସବୁ ଶଙ୍କି ଶଙ୍କି ହେଲେ

   ଦିବ୍ୟ ସର୍ବାଙ୍ଗ ସୁନ୍ଦରୀ,

ତୁମ ଅର୍ପଣର   ସିକ୍ତ ତର୍ପଣରେ

   ମର୍ତ୍ତ୍ୟର ତନ୍ମୀ ଅପ୍ସରୀ ।

ମୋ' କଳ୍ପ ସୁନ୍ଦରୀ କଳ୍ପି ଅସୁମାରୀ

    କଲା କାବ୍ୟକୁ କବଚ,

ସେଇ କବଚର  କିଞ୍ଚିତ ପରଶେ

    ବିବର୍ଣ୍ଣ ମୋ ଇତିହାସ ।

ବିବର୍ଣ୍ଣ ହୁଏତ,  ବିଷର୍ଣ୍ଣ ମୁଁ ନୁହେଁ

   ନୁହେଁ ବନ୍ଦୀ କା' ବକ୍ଷରେ,

ବନ୍ଦିନୀ ତ ତୁମେ ସ୍ୱୟଂ ଚରିତ୍ରର

    ଜର୍ଜରିତ ଅହଂକାରେ ।