ନିଶଦ୍ଦ ସନ୍ତାପ

ଅଶ୍ରୁର ଫଲ୍ଗୁ ଧାରେ

ହସ ଯେ ମୂର୍ଛିତ

ଅପରିତୃପ୍ତ ବିଷାଦର ଗ୍ରାସ

ଉଜାଡେ ଜୀବନ ଜୀବିକା

କାନ୍ଦ ପୁଣି ଲୁହ ପିଏ

ନିଶଦ୍ଦରେ ପାଦ ଚାପି ଚାପି ।

ପ୍ରତିକ୍ଷଣ ଯୁଗ ପରି ଭାରି

ଖୋଜି ଚାଲିଛି ପ୍ରେମ ନିଜ ସଜ୍ଞା

ପୂର୍ବ ପଥଚାରୀଙ୍କ ଅନୁଭବ ପୁଛି

ଫୁଙ୍ଗୁଳା ଗଗନେ ବା ବିଶାଳ ସାଗରେ

ଅର୍ଦ୍ଧଦଗ୍ଧ ସ୍ମୃତିର ସନ୍ତାପ ଛଡ଼ା

ବାଟ କିଛି ରହିଛି କି ବାକି ?