ନିରାଶ ଫଗୁଣ

ଶୂନ୍ୟତାର ଘେର ଭିତରେ

ତୁମ ଛାଇର ପ୍ରତିଫଳନ,

ଧରିବାକୁ ହାତ ବଢାଇଲେ

ଅପସରି ଯାଏ ତତକ୍ଷଣାତ୍ l

ଦେଖାଇ ଥିଲ ଦିନେ

ସ୍ଵପ୍ନର ଅନେକ ସମ୍ଭାର,

ସତ ହେଲା ନାହିଁ କିଛି

ଶୁଭେ ଖାଲି ଆତ୍ମାର ଚିତ୍କାର l

ଫେରିବାର ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଦେଇ

ନଫେରିଲ ଯୋଉଦିନ,

ସବୁରି ଅନ୍ତରାଳେ ରହି

ନିରବରେ କାନ୍ଦୁଥିଲା ମନ l

ନିଜ ପାରିପାର୍ଶ୍ଵେ ଦେଖି

ଏକ ନିରବତାର ଶୂନ୍ୟସ୍ଥାନ,

ଅବୁଝା ଏ ଫିକା ଜହ୍ନ ରାତି

ଲାଗେ ଭାରି ମୂଲ୍ୟହୀନ l

ଗଛୁ ଶୁଷ୍କ ପତ୍ର ପଡି ପବନରେ

ଧ୍ୟାନ ଭଗ୍ନ ହୁଏ ଖସ୍ ଖସ୍ ଶବ୍ଦରେ,

ତୁମ ଆସିବାର ଭ୍ରାନ୍ତି ସୃଷ୍ଟି କରେ

ଆଶୟିତ ମନ ଚାହେଁ ଆଶକ୍ତିରେ l

ପରାହତ, ପରିତ୍ୟକ୍ତ ଏ ଜୀବନେ

ବାକି କିଛି ରହି ଗଲା ବା କଅଣ,

ଲକ୍ଷ୍ୟହୀନ ପଥେ ଭ୍ରମୁଥିବା ମନ

କରିବାକୁ ହେବ ତାକୁ ନିଅନ୍ତ୍ରଣ l