ନୀଳଚକ୍ର

ନୀଳଚକ୍ର ବୋଲାଇଛି ଯେ

ତାର ନାହିଁ ଆକାର

ଅଣାକାର ରୂପେ ବିଖ୍ୟାତ

ମନ ମୋହେ ବିଶ୍ୱର ।

ରୂପକୁ ଚାହିଁଲେ ଯେଉଁଠୁ

ସେହି ସମାନ ଦିଶେ

ଭେଦଭାବ ନାହିଁ ବୋଲି ତ

କେଡେ ସୁନ୍ଦର ଦିଶେ ।

ଶୋଭାରେ ସୁନ୍ଦର ଦିଶଇ

କାଳିଆର ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର

ଧର୍ମ ସ୍ଥାପିବାକୁ କରିଛି

ଯାହାକୁ ଲୀଳାକ୍ଷେତ୍ର ।

ରହିଯାଏ ନେତ୍ର ଅଟକି

ନୀଳଚକ୍ର ନେତ ରେ

ଆତ୍ମା ପକ୍ଷୀ ଶାନ୍ତି ଲଭଇ

ଦେଖିଦେଲେ ଦୂରରେ ।

ରୁକିଯାଏ ନାହିଁ କା ପାଦ

ଥକେ ନାହିଁ କା ମନ

ଯେତେ ଦେଖିଲେ ବି ବୁଝେନି

କେବେ ଭକ୍ତ ପରାଣ ।

ନୟନୁ ଝରଇ ଲୋତକ

ମନ ହୁଏ ପାଗଳ

ଝୁରେ ମନ ଟଙ୍କ ତୋରାଣି

ଝୁରେ ଦହିପଖାଳ ।

ଲବଣୀ ଖିଆର ଲୀଳାକୁ

କିଏ ପାରିବ ବୁଝି

ବାଇଆ କରୁଛି ସଭିଙ୍କୁ

ଡୋରେ ବାନ୍ଧି ଆଣୁଛି ।

ଛିଦ୍ର ଯାହା ପାଇଁ ଯେ କରୁ

ଜଣେ ଦେଖୁଛି ସବୁ

ସମୟ ଆସିଲେ ସଭିଙ୍କୁ

କରିନେବ ସେ କାବୁ ।

ବସିଛନ୍ତି ରତ୍ନବେଦିରେ

ଭକ୍ତ ବତ୍ସଳ ହରି

ସବୁରି ଅଟନ୍ତି କେବେ ସେ

କେବେ ନୁହେଁ କାହାରି ।

ରହିଛି ଯାହାଙ୍କ ଅଧୀନେ

ଏହି ବିଶ୍ୱ ଜଗତ

ତାଙ୍କ ବିନା କିଏ ରଖିବ

କିଏ ହୋଇବ ମୁକ୍ତ ।

ତରି ଯାଉ ଏହି ପରାଣ

କରି ତାଙ୍କ ଦର୍ଶନ

ମିଳୁ ନୀଳାଦ୍ରିବିହାରୀଙ୍କ

ଶ୍ରୀଚରଣରେ ସ୍ଥାନ ।

ନାହିଁ ଆଉ କିଛି ମୋ ଇଚ୍ଛା 

ରଖିଅଛି ଭରସା

ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବ ହେ ଠାକୁର

ଏହି ଛୋଟିଆ ଆଶା ।

ସବୁ ତ ତୁମରି ଇଚ୍ଛା ହେ

ଇଚ୍ଛାମୟ ଶ୍ରୀହରି

ଚରଣେ ଶରଣ ପଶୁଛି

ଏ ଅଧମ ତୁମରି ।

ରକ୍ଷାକର ହେ ଚକ୍ରଧର

ରଖ ତୁମ ସଂସାର

କଳିର କରାଳ ରୁପକୁ

ବାରେ ବିନାଶ କର ।

ରକ୍ଷାକର ମହାବିନାଶୁ

ମହାଯୁଦ୍ଧ କୁ ଟାଳି

ଦ୍ୱାପରର ଶାନ୍ତି ଦୂତଙ୍କୁ

ମୋର ଏତିକି ଅଳି ।

ଲୀଳା ଆଉ କେତେ ରଚିବ

ସାଧୁଙ୍କ ତ୍ରାଣ ପାଇଁ

ଓଳିଏ ମହାଭାରତକୁ

ରଚୁଅଛ ଗୋସାଇଁ ।

ଇଚ୍ଛା ଯାହା ଏକା ତୁମର

ତୁମେ ତାହା ହିଁ କର

ଅଧର୍ମ ବିନାଶୀ ହେ କୃଷ୍ଣ

ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନା କର ।