ନିଅ ଗୋପପୁରକୁ ମୋତେ

ଜନମିବେ କୃଷ୍ଣ    ଦେବକୀ କୋଳରେ

  ଭାଦ୍ରବ ଅଷ୍ଟମୀ ତିଥିରେ ,

ଧରମ ସ୍ଥାପନ    ପାଇଁ ଭଗବାନ

  ବିରାଯିବେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପୁରରେ ।

 ନୀଳ ନବଘନ    ଅନ୍ଧକାରମୟ

  ଚମକେ ବିଜୁଳି ଏଥର ,

ମୂଷଳଧାରାରେ    ବରଷିଲା ବାରି

  ମେଘ ଗର୍ଜିଲା ଭୟଙ୍କର ।

କାରାଗାରେ ଥାଇ   ରୋଦନ କରନ୍ତି 

  ମାତା ଦେବକୀ ଶଙ୍କା ବହି,

 ସ୍ମରୁଥାନ୍ତି ବସି    ଆହେ ଅବିନାଶୀ

  କୃପା କରହେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ମନ କଥା ଜାଣି    ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରପାଣି

  ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ହସ୍ତେ ଧରିଲେ ,

ଅପରୂପ ତେଜ    ତନୁମୟ କାନ୍ତି

  ପୀତବସ୍ତ୍ରେ ଉଭା ହୋଇଲେ ।

କହିଲେ ମା ମୋର   ଗର୍ଭରେ ତୁମର

  ବାଳକୃଷ୍ଣ ରୂପେ ଜନ୍ମିବି ,

ଶତ୍ରୁ ବିନାଶିବି    ଧରମ ସ୍ଥାପିବି

  ଲୀଳା ରଚି ପୁଣି ଫେରିବି ।

ହେଲେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ    ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ

  ଦିବ୍ୟ ଆଭା ହେଲା ପ୍ରକାଶ ,

ପ୍ରଭୁ ଜନମିଲେ    ଦେବକୀ କୋଳରେ

  ମୁକ୍ତ କଲେ କାରାବାସ ।

ଶିକୁଳି ଖୋଲିଲା    ଦେବ ବାଣୀ ହେଲା 

   ଅପେକ୍ଷା ନକରି ତୁରିତେ

କଂସ ମୋ ବଇରୀ   ଦେବ ମୋତେ ମାରି

  ନିଅ ଗୋପପୁରକୁ ମୋତେ ।