ନିଅ ଆପଣେଇ

ଆଉ ସହି ହେଉ ନାହିଁ 

ସମାଜର ଲାଂଛନା ଭେଟ 

ଅସହ୍ୟ ପ୍ରଶ୍ନର ରକ୍ତାକ୍ତ ଚୋଟ

ଅବିବେକି ମଣିଷର

ଛଦ୍ମବେଶୀ ନାଟ ।୧।

ଏଇ ତ ! ବେନି କର ପ୍ରସାରି

ମଶାଣି ଡ଼ାକିଲାଣି ମୋତେ

ବିଦାୟ ଦିଅ ! ବିଦାୟ ଦିଅ !

ଏ ଦୁଃଖି ରଙ୍କିକୁ ତୁରିତେ ।୨।

ସତେ କ'ଣ ଭୁଲ ଥିଲା ମୋର

ଅତ୍ୟାଧୁନିକତାର ରଙ୍ଗେ-ରଙ୍ଗିବାର

ସ୍ୱାବଲମ୍ବୀ ହୋଇ, ଚେଷ୍ଟା ବଞ୍ଚିବାର

ନିଜ ଅସ୍ତିତ୍ବକୁ ପରିଚୟ ଦେବାର

ନିଜକୁ ନିଜେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ କରିବାର 

ସତେ କଣ ଭୁଲ ଥିଲା ମୋର ? ।୩।

ତେବେ କାହିଁକି ଆମେ ହେଉ 

ଶିକାର ବାରମ୍ବାର

ଫିଙ୍ଗା ହେଉ ପୁଣି ଚଳନ୍ତା ବସ୍ ରୁ

ଯେମିତି ତୁଚ୍ଛ ଚକୋଲେଟ୍ ରେପର 

ସତେ କ'ଣ ଭୁଲ ଥିଲା ମୋର ? ।୪।

ହଁ ! ଭୁଲ ଥିଲା ମୋର

ଛୋଟ ବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧିବାର 

ଲଜ୍ୟା ଛାଡ଼ି ବାହାରେ 

ସ୍ବାଧୀନେ ବୁଲିବାର

ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ସମକକ୍ଷ ହୋଇ

ପ୍ରଗତିରେ ସହଯୋଗୀ ସାଜିବାର

ଘର ଛାଡ଼ି , ଦପ୍ତର ଯିବାର

ଅଧିକନ୍ତୁ,

ସ୍ୱାଧୀନ-ସ୍ୱାବଲମ୍ବୀ-ସ୍ୱାକ୍ଷର ହେବାର ।୫।

ହଁ ! ବୋଧେ ଏସବୁଥିରେ

ଭୁଲ ଥିଲା ମୋର 

ସେଥିପାଇଁ ହେଉ ଆମେ ହିଁ ଶିକାର 

ସହିବାକୁ ପଡ଼େ ନାନା ତିରସ୍କାର

ଲାଂଛନା-ଯାତନା-ଏହି ପୁରୁଷ ସମାଜର 

ହଁ ! ସବୁ ଭୁଲ ଥିଲା ମୋର ।୬।

ତେବେ କୁହ; କି ଭୁଲ ଥିଲା ସେଇ

ନଅ ମାସ ସଦ୍ୟ ଜାତ ଶିଶୁର 

ସିଏ ବା କାହିଁ ହେଲା ତୁମର ଶିକାର

ଧିକ୍କାର ଧିକ୍କାର ତୁମ ମରଦ ପଣିଆର ।୭।

କ'ଣ ? ଜାଣିବାକୁ ଚାହଁ !

ସ୍ୱାଦ ତା' କଅଁଳ ମାଂସର

ଶୁଣିବାକୁ ତା କୁନି ପାଟିର

କୁଆଁ କୁଆଁ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ସ୍ୱର

କୁହ ! କଣ ଭୁଲ ଥିଲା ତା'ର ? ।୮।

ଆରେ ବାହାରେ କାହିଁକି ?

ନିଜ ଘରେ, ଆତ୍ମୀୟତାର ଆଢୁଆଳରେ

ତୁମେ ତା' ସର୍ବସ୍ୱ ଲୁଟି ପାର 

କାହିଁକି ବା କର ମିଛରେ ପ୍ରଚାର

ପୁଣି ! ଡିଣ୍ଡିମ,

ନାରୀ ସମ୍ମାନ-ନିରାପତ୍ତା-ସୁରକ୍ଷାର

ଧିକ୍କାର ଧିକ୍କାର ତୁମ ମରଦ ପଣିଆର ।୯।

ଆଜି ସର୍ଵଶ୍ୱାନ୍ତ ହୋଇ

ନିଜ ଦୁଃଖ ନିଜ ସାଥେ ନେଇ

ଯାଉଛି ମୁଁ (ଶେଷେ) ମୃତ୍ୟୁକୁ ଆପଣେଇ

ଆଉ ଏ ମିଛ ଠିକଣାର ରହିବାର ନାହିଁ 

ମଶାଣି କୋଳରେ ଯାଉଛି ମୁଁ ଶୋଇ ।୧୦।