ନେପଥ୍ୟ ନାୟକ

ଆଖି ଆଗରେ ଘଟୁଥିଲା

'ଫୋନି'ର ପ୍ରଳୟ

ଅଣଚାଶ ବେଗର ପବନ

ପ୍ରକୃତିର ରଣଚଣ୍ଡୀ ରୂପ

ଧ୍ବଂସ ର ବଜ୍ର ନିର୍ଘୋଷ୍

ଅଣ୍ଟା ସଳଖି ଠିଆ ହେଉଥିବା

ସବୁଜିମାର ବଳୟ କୁ,

ନିଜେ ନିଜକୁ-

ନଷ୍ଟ କରିଚାଲିଥିବା

ପ୍ରକୃତି ର ନବକାଳିକା ରୂପ

ପରିବେଶ କୁ କରିଥିଲା ତଟସ୍ଥ ।

କେଉଁଠି ପ୍ରଭୁ ତୁମେ???

ଏ କଣ,

ତୁମେ ଯେ ନୀରବ!

ସହସ୍ର ହସ୍ତରେ ତୋଳିଧରୁଥିବା

ବରଦ ହସ୍ତ ମୁଦ୍ରିତ,

ଯେମିତି ଲାଗୁଚି 

ତୁମେ ବି ସମ୍ମତ।

ଲୁପ୍ତ ମଣିଷ ପଣିଆ

ଅବିବେକି ଅତ୍ୟାଚାର

ସ୍ନେହ ସୌହାର୍ଦ୍ଦ୍ୟ ର 

ମିଥ୍ୟା ଆବରଣ

ଭକ୍ତ ପଣିଆ ର ଆସଫାଳନ

ଏସବୁ ଦେଖି 

ତୁମ ସାଗର ବୁକୁରେ ଏତେ ଉଦବେଳନ

ସତେ କଣ ତୁମେ ଅନୁତପ୍ତ!!!!!

ନିଜେ ରଚିଥିବା ସୁନ୍ଦର ସୃଷ୍ଟି ର

ବିକୃତ ପ୍ରତିଛବି ଦେଖି ??

ପଲକ ଶୂନ୍ୟ ଚକ୍ଷୁ ର 

ଅଦୃଶ୍ୟ ଲୋତକ ଧାରା

ସୃଷ୍ଟି କଲା ଫୋନିର ପ୍ରଳୟ

ନିଜେ ନିଜକୁ ଅସହାୟ ସଜାଇ

ହାତ ଟେକିଦେଲ

ସମୟର ଉତତାଳ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ରେ,

ସବୁ ଯେତେବେଳେ ସୀମା ଲଂଘେ

ଅତି ଇତି ହୁଏ

ସେତେବେଳେ ନିଜକୁ ପୁତ୍ତଳିକା 

ସଜାଇଲ

ସ୍ୱରଚିତ ଧ୍ୱଂସ ର ଖେଳରେ।

'ଫୋନି' ର ଫଣାରେ

ପ୍ରକୃତି ଶିକାର

ଲହଲହ ଜିହ୍ଵା ର

ବିଷାକ୍ତ ଫୁତ୍କାର

ତୁମ ଅଭିମାନ

ରୋଷର ଆକ୍ଷେପ

ମୁହୂର୍ତକେ ରଚିଦେଲା 

ଘୁର୍ଣ୍ଣିର ପ୍ରକୋପ।

ବିସ୍ମିତ ମୁଁ

ତୁମ ଓଷ୍ଠ ଧାରେ ଝଟକୁଥିଲା

ବିଲୋକ ମୃଦୁହାସ୍ୟ

ବୁଝିପାରୁଥିଲି ତୁମର ଇଙ୍ଗିତ

ଲୀଳାମୟ ତୁମେ 

ଲୀଳାର ଆଧାର

ବିନାଶ ବିକାଶ 

ତୁମ ଅଧିକାର ,

ଫେରାଇଦେବାକୁ

ହଜିଥିବା ସ୍ନେହ ,ଶ୍ରଦ୍ଧା

ସଦ୍ଭାବନା, ପ୍ରୀତିର ମଞ୍ଜରୀ

ନାହିଁ,ନାହିଁ, ତ୍ରାହି,ତ୍ରାହି ର

ଆର୍ତ୍ତି ଭିତରେ

'ଅଛି' ର କସ୍ତୁରୀ।

ପୁନଶ୍ଚ ଆରମ୍ଭ....

ସମ୍ଭାବନା ସବୁ ତୁମର ରଚିତ,

ଏଇତ ଜୀବନ

ବିନଷ୍ଟି ଭିତରେ ସର୍ଜନାର 

ଓଁକାର ସଙ୍ଗୀତ ।