ନବ..ଦିଗନ୍ତ

କିଏ ଜାଣେ:-

ଏଇ ଥାକ-ଥାକ ସମୟ-ସବୁ,

କେଉଁଠୁ ଆସେ, ପୁଣି-

ଯାଏ କେଉଁ ଅନନ୍ତ-ଅତୀତ'ର

ଅସୀମ-ଗରଭେ..

କିଏ'ବା ଜାଣିଛି-

ଏଇ ପ୍ରୌଢ-ସମୟ'ର

ଆରମ୍ଭ କେବେ...?

ଅବା ଶେଷ କେଉଁଠି...??

ଉଜ୍ୱଳ-ଦିବାଲୋକ,

ତିମିରିତ-ରାତି,

ନିତ୍ୟ-ନୀୟମିତ...

ଯଦି:-

ଏଇ ସୂରୁଯ-ଚନ୍ଦ୍ର-ନବ'ଗ୍ରହ,

ମାସ-ବାର-ତିଥି,

ଏ ତାରା-ମଣ୍ଡଳ-

ବିଶାଳ-ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ

କିଛି ବି ନ ଥାନ୍ତା,

ଭଲା ଏ ସମୟ'ଟା,

ବୁଢା ହୋଇ ଯାଆନ୍ତା'ନି କି...?

ମରି ଯାଆନ୍ତା ଥରେ ଯଦି-

ଏ ପୁରୁଣା ସମୟ'ଟା,

ପୁଣି ନବ-ଜନମ ହୁଅନ୍ତା ଏ ସମୟ'ର,

ଆଦି-ଶ୍ରଷ୍ଟା-

ନବ-ଶୃଷ୍ଟି କରନ୍ତେ ମାନବ'କୁ,

ଯିଏ ପୁରୁଣା ହୁଅନ୍ତା'ନି କି-

ନୂଆ ବି......

ହେଲେ:-

    ଏ ସମୟ'ର ଶେଷ କେଉଁଠି...?

ଦୂରୁବାର ଗତି-ତାର ଅପ୍ରତିହତ...;;

ଆଉ ଏ ରାତି-ଦିନ ନ'ଥିଲେ:-

ଏ ଅନାଦି-ଅନନ୍ତ ସମୟ,

କେବଳ-ନୀରାକାର, ନୀରଞନ ହିଁ ଥାନ୍ତା..

ହେଲେ ଏ ପ୍ରୌଢ ସମୟ'ଟା,

କହା'ପାଇଁ ନୂଆ,ପୁଣି-

କାହା'ପାଇଁ ପୂରୁଣା,

ନିତ୍ୟ-ନବ ଉନ୍ମେଷ, ଓ-

ନିତ୍ୟ-ବିଲୟ......

ସେଇ ପ୍ରୌଢ ସମୟ'ଟା

ନବ'ଜାତ ଶିଶୁ'ର

ଆଖି'ର ଦ୍ୟୂତି'ରେ

ନବ-ଜ୍ୟୋତି'ଟିଏ,

ଆଉ ଆଖିରେ ପରଳ-ପଡି'ଥିବା

ବୃଦ୍ଧ'ର ଆଖିରେ-

ବିବର୍ନ-ପାଣ୍ଡୁର...

ଫୁଲ ଆଉ ଭ୍ରମ'ର ଗୁଞନ,

ବାସନ୍ତି-ମଳୟ,

ଉଦୟ'ର ନବ-ବିଭା-

ରକ୍ତ-ଅସ୍ତରାଗ,

 ଅଲୋଡା-ଅପୋଛା-

ସମୟ-ନା ବୃଦ୍ଧ....?

ରୁପା'ଥାଳି-ପରି ପୂନେଇଁ-ଜହ୍ନ,

କଂସା'ଥାଳି-ପରି

       ନବୋଦିତ-ସୂରୁଯ,

ଋତୁ-ଚକ୍ର,

ବର୍ତୁଳାକାର-ପୃଥିବୀ,

ସବୁ ଗୋଲାକାର...

ଉଦୟ--ଅସ୍ତ,

ଅସ୍ତ---ଉଦୟ,

ଜନମ---ମରଣ,

ମରଣ---ଜନମ,

      ଚକ୍ରବତ.....;;;

ସତରେ.....

ଏ ସମୟ'ର କେବେ-

ଜନମ-ଯୌବନ-ବାର୍ଧକ୍ୟ

          କିଏ-କହିବ....??

ହୁଏତ କହିଲେ କହିବେ ସେଇ:-

             ବ୍ୟାସଦେବ, ଅଥବା-

                ବାଲ୍ମିକୀ.....