ନାରୀର ଜୀବନ କାହାଣୀ

ଜଣେ ଟୁକେଲ୍ ଜୀବନ କାହାନୀ ଉପରେ

ଆଏଜ୍ କବିତା ଲେଖ୍'ମି,

ଭୁଲ୍,ଭଟକା ହେଇଯାଇଥିଲା କେନୁ

ମାଫି ସବ୍'କୁ ମାଗ୍'ମି ।

ଟୁକେଲ୍ ଜନମ୍ ପର୍'ହର୍ ଘର୍'କେ ଆଏ

ତାର୍ କପାଲେ ହେଇଛେ ଲେଖା,

ଆମର୍ ଭାରତ୍ ଦେଶେ ଟୁକେଲ୍ ମାନଙ୍କୁ

କରସନ୍ ସଭେ ଅଣଦେଖା ।

ଛୁଆଁବେଲୁନ ତାହାକେ ଘରର କାମ୍'ବୁତା

ଥିସନ୍ ସବୁ ସିଖେଇ,

ପଢିଗଲେ କିଛି ଲାଭ୍ ନାଇଦିଏ କହି

ଚୁଇଲ୍'ସାଲେ ଦେସନ୍ ବସେଇ ।

ତାର୍ ଜୀବନର୍ ଦୀପ୍ ସଏଲତାକେ

ନାଇଁ ପାରେତ ଜାଳି,

ପଢବାର୍ ମନ୍ ଥିଲେଭି ତାର୍'କେତେ

ନାଇଁ ପାରୁଛେ ପଢି ।

ଦେଖୁନ୍ ଦେଖୁନ୍ ସେ ବଡ୍ ହେଇଯାଏସି

ଉଛୁଲା ଜଉବନ୍ ଧରି,

ସେ ଜଉବନ୍ କାଲ୍'କରସି ତାହାକେ

ବଳତ୍କାର ହେଇଯାଏସି ନାରୀ l

ସେଠାନୁ ଭି ପାର୍ ହେଇଗଲେ ଟୁକେଲ୍

ବିହା ଦେସନ୍ କରଇ,

ତାର୍ ଜୀବନର୍ ଆଧା ସୁଖ୍'କେ

ଦେସି ସେତ ହରେଇ ।

ମାଁ'ବୁଆ ଭାଇ,ବହେନ୍ ପରିବାର୍ ସାଥି

ସଭେ ହେଇଯାଏସନ୍ ପର୍,

ଅଲ୍'ଗା କାହାର୍ ହାତ୍ ଧରିକରି

ପଲେଇ ଯାଏସି ତାର ଘର୍ ।

ସେଠାନୁ ତାର୍ ନୂଆଁ ଦୁନିଆଁ ଆରମ୍ଭ ହେସି

ଅଲ୍'ଗା ଲୋକ୍'କେ ନିଜର୍'କରି,

ମୁଡେ ଟିକେ ତାର୍ ସିନ୍ଧୁର୍ ଲଗେଇହେଲା ଯେ

ଟୁକେଲ୍ ନୁ ହେଲା ଭୁଆସେନ୍ ତିଆରି ।

ଭୁଆସେନ୍ ଠାନୁ ମାଁ'ବନି ଯାଏସି

ଦେଖୁନ୍ ଦେଖୁନ୍ ,

ଛୁଆ,ପିଲାକେ ସକିଲି,ବେଟିଲି

ଜୀବନ୍ ହେସି ସୁନ୍ ।

ତାର୍ କଥା ଯେତେ କହେଲେ ନାଇଁ ସରେ

ନାରୀ ନାଟା ଆଏ ମହାନ୍,

ତାର୍ ପାହାତଲେ ମାରୁଛେ ମୁଡିଆଁ

ସେ'ହି ଏହା ସର୍ବ ଶକ୍ତିମାନ୍ ।