ନାରୀ:ସେ ଯେ ଅପରାଜିତା,ଅଜେୟା

ନାରୀ ..

ଦୟା,କ୍ଷମା,ସ୍ନେହ,ପ୍ରେମର ଅଫୁରନ୍ତ ଉତ୍ସଟିଏ

ହ୍ରୁଦୟ ଭିତରେ ତା ଢଳଢଳ ହେଉଥାଏ

ପଦ୍ମ ଫୁଲ ପରି କୋମଳ ମନଟିଏ।

କେବେପୁଣି ଲାଜକୁଳି ଲତା ପରି

ଲାଜେଇ ବଧୁଟିଏ।

କେବେ ସିଏ ଦାମ୍ଭିକା,ବିରାଙ୍ଗନା,ତେଜମୟୀ ଦିପ୍ତୀ ଟିଏ ।

କେବେ ସେ କରୁଣା ଓ ନ୍ୟାୟର ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତି-"କନ୍ୟା "

ତ କେତେବେଳେ ....

ସ୍ନେହର ଜାହ୍ନବୀ ପାଲଟି ତାର ଦୁଇକୂଳେ...

ପ୍ରଶାନ୍ତିର ସବୁଜିମା ଖେଳାଇ

ପାଇଥାଏ ଦୁହିତାର ଆଖ୍ୟା ...

ସେଇ ସବୁଜିମାରୁ ଡେଣା ମେଲାଏ ସଂପର୍କର ଶାଖା,ଓ ପ୍ରଶାଖା।

ଯେତେବେଳେ ...

ମୁଁ ତ୍ବ ର ଅହଂରେ ମନୁଷ୍ୟର ମାନବିକତା ....

ଜଳିପୋଡି ପାଉଁଶ ହେଉଥାଏ ..

ସେତେବେଳେ ନାରୀ ...

ମୁଁ ତ୍ବର ଅହଂକୁ ଧୋଇଦିଏ ..

ସନ୍ତାନ ର ବାତ୍ସଲ୍ୟ ସ୍ନେହର ଶିତଳ ଧାରା ରେ।

ମୁଁ ତ୍ବ ର ଅହଂରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵକୁ ଉଠିପାରେ ବୋଲି ତ ସେ ମାଆ।

ସମାଜର କଟାକ୍ଷ ଯୁକ୍ତ ଶବ୍ଦ ବାଣରେ କ୍ଷତ ବିକ୍ଷତ ହୃଦୟକୁ

ସହନଶିଳତା ଓ ବିଶ୍ଵାସର ଛୁଞ୍ଚି ସୁତାରେ

ସିଲାଇ କରିଜାଣେ ବୋଲି ତ ସେ ସବଂସହା।

ସବୁବେଳେ ,ଶାନ୍ତି,ଦୟା,କ୍ଷମାର ଗୀତ ଗାଇ ଗାଇ

ବନ୍ଧୁର ,କୋମଳ ,କଣ୍ଟକିତ ପଥ,ଅପଥ ନମାନି

ଆଗକୁ ବଢୁଥାଏ ସେ ମୈତ୍ରୀର ବାର୍ତ୍ତା ନେଇ...

ତେଣୁ ସେ ନାରୀ ...

କାହାରିକୁ ଭାବେନାହିଁ ନିଜର ଅଇରୀ।

ତଥାପି ବି ତ ତାକୁ ସହିପାରନ୍ତିନି...

କେତେକ ଅସାମାଜିକ, ସଇତାନି ଦୃଷ୍ଟି।

ନିଜେ ବଇରୀ ସାଜି...

ସ୍ବଚ୍ଛ ଗଙ୍ଗାକୁ ଅପବିତ୍ର କରିବାକୁ ଆଗେଇ ଆସନ୍ତି।

ସେତେବେଳେ ନାରୀ ସାଜେ ନାରାୟଣୀ..

ହାତରୁ ପ୍ରେମର ପଦ୍ମ ଫୁଲ ଫୋପାଡ଼ି ..

ଶସ୍ତ୍ର ଧାରଣ କରି .

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ରୂପରୁ ନିଏ ଦୂର୍ଗାଙ୍କ ଅବତାର

ନାଶିବାକୁ ଅତ୍ୟାଚାରୀ ଦାନବ।

ସହିପାରି ନାହିଁ, ସହିପାରିବ ବି ନାହିଁ ସେ..

ନିଜ ନାରୀତ୍ବର ଅପମାନ ..

ନିଜ ଉପରେ ଅନ୍ୟର ଅତ୍ୟାଚାର ।

ଚାହେନି ସେ, ଚାହିଁବନି କେବେ ..

ବଞ୍ଚିବାକୁ ..

ଅବଳା, ଦୂର୍ବଳାର ପରିଚୟ ନେଇ ।

ନାରୀ ସେ ଅପରାଜିତା,ଅଜେୟା।