ନାରୀ ସେ ଅନିନ୍ଦ୍ୟନୀ

ଆକାଶ ରୁ ଝରିଆସି ଅମୃତ ବିନ୍ଦୁଏ

ପାଲଟିଯାଏ ଗିରିଗର୍ଭା ନଦୀ ଟିଏ

ବହିଚାଲେ ଶୈଶବ ରୁ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ

ଅସୁମାରୀ ଆଶା ଓ ଆବେଗ କୁ ନେଇ ।

ବୁକୁତଳେ ଚାପିରଖେ ଯେତେସବୁ

ଲୁହ-କୋହ, ମାନ-ଅପମାନ,

ସହିପାରେ ଚରମ ଶ୍ବାସ ରୁଦ୍ଧ

ଆଣିବାକୁ ସୃଷ୍ଟି ଟି ତାହାର,

ଜୀବନ ବି ଦେଇପାରେ

ଆୟୁଷ ବି ବାଣ୍ଟିପାରେ

ସିଏ ଏକ ନାରୀ

ଅନିନ୍ଦ୍ୟନୀ ପ୍ରକୃତି ମା'ର ।

ନୁହେଁ ସେ ବନିତା ଲତା

ଅବା ପଂଜୁରୀ ର ଶାରୀ,

ବଂଚିପାରେ ବିନା ଆଶ୍ରୟ ରେ

ଉଡ଼ିଯାଇ ଛୁଇଁପାରେ

ମନୋରମ ମେଘମାଳା ।

ଚାହେଁନି ସେ ବନ୍ଦୀଗୃହ

କାହା ଅବିବେକୀ,ଅବୁଝା ପଣର ।

ଯୌବନ ତା'ଲୋଡେନାହିଁ ରହିବାକୁ

ଅନ୍ଧଗଳି ,ଭୋଗ ଲାଳସାରେ ,

ସହିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହୁଏ କେବେ

ନୃଶଂସତା ,ବର୍ବରତା କେତେ

ଏ ସଂସାର ପଙ୍କ ର ।

ଅମୂଲ୍ୟ ତା'ଦୁଇ ଟୋପା ଲୁହ

କେଉଁଠାରେ ଧ୍ବଂସ କରେ

କୁରୁବଂଶ ଅବା ସ୍ବର୍ଣ୍ଣ ଲଙ୍କା

କେତେ ସଭ୍ୟତା ,ସହର ।

ବଂଚିଛି ସେ ବଂଚିଥିବ

ଧରଣୀର ଉଷର ଭୂଇଁରେ

ହାରିନାହିଁ କେଉଁଠି ବି ନାରୀପଣ ତାର

ମରିନି ତା'ପ୍ରାଣତନ୍ତ୍ରୀ ଉଷ୍ଣା

ସ୍ନେହ ଆଉ ପ୍ରେମ ସଂଭାରରେ,

ସମୟକୁ ସିଦ୍ଧ କରେ ନାରୀର ତପସ୍ୟା ।