ନାରୀ ଏକ ନଦୀ

ସୃଷ୍ଟିର ଅନନ୍ୟ ଉପହାର ନାରୀ ...

ନଦୀ ପରି କେଉଁ ଗିରି କନ୍ଦର ରୁ ତା ଜନ୍ମ ତ

କେବେ ଆଉଁସ ରାତିର କଳାପରଦା ତଳୁ ,

କେବେ ରାକା ରଜନୀର ବେପଥୁରେ

ତା ଆଗମନ ।

ନାରୀ ଏକ ରଜନୀର ଶୋକ

କେବେ ପାଷାଣୀର ଇତିବୃତ୍ତ ,

ନାରୀ ଏକ ସଜଳ ସକାଳ

ମାର୍ଗଶୀର ମାଣବସା ଗୁରୁବାର ।

ସହିବାର ସମସ୍ତ ସାମର୍ଥ୍ୟ ରେ ସେ

ସ୍ବୟଂସହା ଧରିତ୍ରୀ

ପୁଲକର ଅମନ୍ଦଗାମିନୀ ସ୍ରୋତସ୍ବନୀ

ସେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସରସ୍ବତୀ

କେବେ ଅଗ୍ନି ସମ୍ଭୂତା

କେବେ ଖର୍ପଧାରିଣୀ ।

ନାରୀ ଟିଏ ଛୁଇଁ ଯାଏ ନଦୀ ପରି

କେତେ ବନ ସବୁଜ ଉପତ୍ୟକା

କେବେ ବଧୂପରି ଦୁଇ କୁଳ ,

କେବେ କନ୍ୟାର ସୌକୁମାର୍ଯ୍ୟରେ

ହୃଦୟ ହାରିଣୀ ସେ

କେବେ ତାରୁଣ୍ୟର ତାରକସିରେ

ଭୂବନ ମୋହିନୀ ',

ନାରୀଟିଏ ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଚିରବନ୍ଦ୍ୟା

ସକଳ ଜନନୀ ।

ଏବେ କେଉଁ ଅସୂର୍ଯ୍ୟଂପଶ୍ୟା

ପାପର ପଣ୍ୟ ସାଜେ ,

ଭାଙ୍ଗୁଥାଏ ସଜଳ ସପନ ,

କେଉଁଠି ବିଡମ୍ବିତ ଭାଗ୍ୟ

ବିଦାରିତ ବିଧୂର ଜୀବନ ।

କଅଁଳ କଳିକା କେବେ ବୃନ୍ତ ଚ୍ୟୁତ

ଧର୍ଷଣର ଛାପ

ଯାତନାର ନିଗଡରେ ବାହୁନେ କପୋତୀ

ଲିଭୁଥାଏ ସଞ୍ଜ ସଳିତାର ଦୀପ !

ନାରୀ ଟିଏ ପୂଣ୍ୟର ଗଙ୍ଗୋତ୍ରୀ

କରନାହିଁ ତାକୁ ତିରସ୍କାର ,

ନାରୀ ଟିଏ ମୁକ୍ତିର ବର୍ତ୍ତିକା

ବିଦୂରିତ ଯେତେ ଯା ଅନ୍ଧାର ।

ମାତୃତ୍ବର କୋମଳ ଗାନ୍ଧାର ମମତାର ଫୁଲ

ତା ହୃଦ ସରୋବରେ ଦେଖ

କେତେ ଅଭିନବ ଅଭୟ ଝଙ୍କାର !!