ନାଗରିକ

ହେ ସମାଜ,

ଉଙ୍କି ମାରି ଚାହାଁ ଥରେ

ମୋ ମାଆର ଅନ୍ତରେ

ନିଶ୍ଚେ ଦେଖିବୁ ତୁ ରହ

ହୃଦୟ ବିଦାରକ

କୋହଭରା ଆର୍ତ୍ତନାଦ

କୁହୁଡି ଆବୃତ୍ତ ଝଙ୍କାର ।

ଟିକେ ନିରେଖି ଦେଖ୍

ସୁଧା ଝରେ ତାର

ନିର୍ମଳ ଜଳରାଶିରେ ।

ତାକୁ ପାନ କରି

ଲଭିଲୁ ଦିବ୍ୟ ଜ୍ଞାନ

ହୃଷ୍ଟପୃଷ୍ଟ ହୋଇ

ହେଲୁ ଆୟୁଷ୍ମାନ

ମନଭରି ଖାଇ ଖାଇ

ତା ଵାସୁମତୀ ଅନ୍ନ ।

ଅନ୍ୟ ପାଇଁ ଆଜି ସେ

ଗ୍ରହଣର ପ୍ରାୟେ

ପ୍ରତିକାର ଲାଗି ଆଜି

ଖୋଜି ବୁଲୁଛି ଉପାୟ

ବୁଦ୍ଧି ବଳର ତୋର

କରି ବ୍ୟବହାର

ଗଢି ତୋଳ ସୁସ୍ଥ

ଚଳପ୍ରଚଳ ନଗର ।

ସତେ କି ଯାଉଛୁ ଭୁଲି

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କୁ ତୋର

ତା ପାଇଁ ଜନ୍ମିଛୁ

ଅଂଶଟିଏ ହୋଇ

ତା ଜନତାର ।।