ମୁଁ ବର ଗଛ ଟିଏ

ମୁଁ ଗଛଟିଏ ବୋଲି

ସହୁଚି ଯାବତ କଷଣ ,

ଯେତେ ଯାହା ଯାତନା

 ତୁମ ଅତ୍ୟାଚାର ।

ମୁଁ ଗଛ ଟିଏ

ସୂତାଖୀଅରେ ଝୁଲୁଚି ମୋ ଭାଗ୍ୟ

ମୋ ସକଳ ପ୍ରାରବ୍ଧ !

କେବେ ବୀଜରୁ ଅଙ୍କୁରିତ ମୁଁ

ମାଟିର ଜଠରେ

ମନେ ନାହିଁ ,

କେବେ ପଲ୍ଲବୀତ ମୋ ସବୁଜ କାୟା ',

କେବେ ପରଷିଲି

ତିଳତଣ୍ଡୁଳିତ ଛାୟା !

ମନେ ନାହିଁ ।

ହେତୁ ହେବା ଦିନୁ ମୁଁ ଦେଖୁଚି

ମୋ ସଚରାଚର ପୃଥିବୀ

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ର ବେଗବତୀ ତଟିନୀ ,

କେତେ ଫୁଲ ମଧୁଭରା

ମଧୂପ ଗୁଞ୍ଜନ

ଲାଜ ଲାଜ ଅପାସୋରା

କେତେ ମଧୁ ଯାମିନୀ !

ମୋ ଶାଖାରେ କେତେ ପକ୍ଷୀ

କେତେ ତାଙ୍କ ମଧୁର କାକଳି

କେତେ ଫଳ ବୋକଭରେ ଗୁଣ୍ଡୁଚିର

ସୂର୍ଯ୍ୟତାପେ ମଥା ଯାଏ ଜଳି ।

ମୋ ଛାଇରେ କେତେ ହଟ କେତେ ନାଟ

ବୋହୁଚୋରୀ ,କିତିକିତି

କେତେ ଲୁଡୁ ତାଆସ ଆସର

ଜୀବନ ମୋ ଉଠେ ସତେ ଝଳି !

ମୋ ଶାଖାରେ ରଜଦୋଳି

ପୁନେଇ ପରବ

ମୋ ଦେହରେ ଚଇତାଳି

ପ୍ରେମର ସୌରଭ

ଛପି ଛପି ଛୁଏଁ କାହାଛାଇ ,

ମୋ ପାଦ ଦେଶରେ କେବେ

ପରିତ୍ୟକ୍ତ ପାଷାଣ ବି ଦେବୀ

ସିନ୍ଦୁର ଲେପିତ ହୋଇ ।

ଏଇଠି ମଙ୍ଗୁଳା ହୁଏ ବର କନ୍ୟା

ଏଇବାଟେ ଯାଏ କିଏ ସବାରୀକୁ ବୋହି

ଶୁଭୁଥାଏ "ଧାଙ୍କୁଲ ଧାବଲ ଏଇଠି ଖାଲ

ଏଇଠି ଢିପ "

ଗୋପାଳ କୁହାଟ ।

ମୋ ଛାଇରେ ଥକାମାରେ

ବାଟର ବାଟୋଇ

ଗର୍ଭିଣୀ ଗାଈ ,

ଜିଭ ଲହ ଲହ ବଳିଆ କୁକୁର

ଧକଉ ଥାଏ ବଇଶାଖୀ ଝାଞ୍ଜିଖାଇ ।

କେତେ ବାତ୍ୟା ମହାବାତ୍ୟା

ଭାଙ୍ଗିଛି ମୋ ଡାଳ

କେତେ ନବ କିଶଳୟ ଅଙ୍କୁରିତ

ମଣ୍ଡିଚି ମୋ କୋଳ ।

ତୁମପାଇଁ ପଇଚି ମୁଁ

 କେତେ ନୀଳ ବିଷ

ଅକାତରେ ଦେଇ ଅମ୍ଲଜାନର ପୀଉଷ ।

ଆଜି ଶୁଭେ କାହା କ୍ରୂର ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ

ଭାଙ୍ଗିରୁଜି ମୋ ଦେହ ଭୂଗୋଳ

ଲେଖିବାକୁ ସଭ୍ୟତାର ନୂଆ ବର୍ଣ୍ଣମାଳା

ସମୟର ଚକ୍ରବାତେ ସରେ ମୋ ଆୟୁଷ !!