ମୁଁ ବାଘ କହୁଚି

ପ୍ରକୃତି ଅଟଇ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଦାନ

ଜୀବଜନ୍ତୁ ଛନ୍ତି ରହି

ସଭିଏଁ ରହିଲେ ସୁନ୍ଦର ଏ ଧରା 

ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଲାଗେ ମହୀ ।

ସୃଷ୍ଟିର ତୁମେ ଯେ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବ 

ନାହିଁ କିଏ ତୁମ ସମ 

ତେବେ କାହିଁପାଇଁ କର ଅବିଚାର 

ଭୁଲି ସ୍ନେହଶ୍ରଦ୍ଧା ପ୍ରେମ ।

ଜଙ୍ଗଲ କାଟିଲ ବାସ ଧ୍ଵଂସ କଲ

ରହିବାକୁ ନାହିଁ ସ୍ଥାନ 

ନିଜ ନିଜ ମଧ୍ୟେ ସଙ୍ଘର୍ଷ ଘଟଇ 

ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ବିତେ ଦିନ ।

ବନ୍ଧୁକ ବିଷ ବା ଫାଶ ମାଧ୍ୟମରେ 

ବାଘକୁ କର ଶିକାର 

ଅର୍ଥଲୋଭେ ବୁଦ୍ଧି ବିବେକ ହରାଇ 

କର୍ମ କର ନିରନ୍ତର ।

ଦିନୁ ଦିନ ଆମ ସଂଖ୍ୟା କମୁଅଛି 

ବଢ଼ଇ ଅଜଣା ଭୟ 

ଏପରି ଚାଲିଲେ ବେଶୀ ଦିନ ନୁହେଁ 

ବ୍ୟାଘ୍ରବଂଶ ଲୋପ ଥୟ ।

ଜାଗ, ନେତ୍ର ଖୋଲି ଜାଗ ହେ ମାନବ 

ଛାଡି ଏ ବିଳାସ ଭୋଗ

ମନ ମଧ୍ୟେ ତୁମେ ଦୟାଭାବ ବହି 

ଦେଖାଅ ନୂତନ ଦିଗ ।