ମତେ କିଏ ଡାକେ

ମତେ କିଏ ଇସାରାରେ ଡାକେ

ବର୍ଣ୍ଣ-ବିଭା କାନ୍ତି ନେଇ

ସୁରଭି ବିତରି ଦେଇ

ଲୋହିତ ପଲ୍ଲବ ଛୁଇଁ

ଅପୂର୍ବ ତା ଭାଷାର ଇଙ୍ଗିତେ

ସେଇତ ମୋ ଗାଁ

ଟାଣିନିଏ ତାର ମାଟି ମାୟା ।

ମତେ କିଏ ଇସାରାରେ ଡାକେ

ପଣସ,ରସାଳ ତରୁ ନାରିକେଳ ଫାଙ୍କୁ

ସୂରୁଜର ଛିଟା ଆଲୋକରେ

ଜହ୍ନ ଖେଳେ ଗାଁ ଦାଣ୍ଡେ

ଲୁଚୁକାଳି ଛାଇ ଆଲୁଅରେ

ଅପୂର୍ବ ତା ଭିଜାମାଟି ବାସ୍ନା

ସେଇତ ମୋ ଗାଁ ।

ପ୍ରଥମ କିଶୋରୀ ତନୁ 

ତା ଦେହର ଛୁଆଁ

ସଞ୍ଜ ଓ ସକାଳ ତାର 

ଶାନ୍ତିକୁ ଆଦରି

ସତେ ଅବା ଧ୍ୟାନରତ

ଯୋଗୀଟିଏ ପରି ।

ମତେ କିଏ ଇସାରାରେ ଡାକେ

ପେନ୍ଥା ପେନ୍ଥା ହଳଦୀଆ

ଫୁଲେ ସୁନିଆରୀ

କନିଆଁ ବାସରେ

ସଜବାଜ ମୋ ଗାଁ କୁଆଁରୀ ।

ଚଉପାଶ ସବୁଜିମା

ଧାନକ୍ଷେତ,ଫସଲ କିଆରୀ

ସେହି ମୋର ଗାଁ

ସତେକି ପାଶୋରି ହେବ

ତା'ର ସୁଖସୀମା ।

ମତେ କିଏ ଇସାରାରେ ଡାକେ

ସହରଠୁଁ ଗାଁ ବାସେ

ପରବ ପୁନିଅଁ

କେତେ ପ୍ରଥା, ପରମ୍ପରା ରଖିଛି ସେ

ଚାଳଘର,ମାଟିକାନ୍ଥ, ଗୋବର ଲିପାରେ ।

ଏକମନ,ଏକପ୍ରାଣ,ତେଜି ଅଭିମାନ

ପାଳନ୍ତି ସେ

ଜାତି-ବର୍ଣ୍ଣ ଧର୍ମ ନିର୍ବିଶେଷରେ

ସେହିତ ମୋ ଗାଁ

ମୋର ରକ୍ତ ପ୍ରବାହିତ ତା'ର ଛୋଟ ନାଁ ।