ମୃତ୍ୟୁ

ଜନମ୍'ଟେ ପାଉଛୁ ଯଦି

ମରନ୍ ଦିନେନା ଦିନେ ଆଏବା,

କେହି ରହିନାଇ ନା କେହି ରହେବା

 ମର୍'ବାର୍'କେ ସଭେ ପଡ୍'ବା ।

କେତେବେଲେ କିଏ ଯମ୍'ଘର୍ ଯିବା

କାହାକେ ନାଇଥାଏ ଜନା,

ମିଛେସଭେ ଗୁଦ୍'ଲା ଗୁପା ହେସୁ

ହଯିଗଲା କାଏଁ ସୁନା ।

ହେଇଥାଉ ସେ ମାହାନ୍ ଜ୍ଞାନୀ

ହେଇଥାଏ ସେ ନିସତ୍,ମୁରୁଖ୍,

କିହେ ନୁହେ ଚିର ଅମର୍

କାହାର୍'ରେ ପାଖେ ନାଇନ ସୁଖ୍ ।

ଦୁଇ ଦିନିଆଁ ମୁନୁଷ୍ ଜନମ୍

ପୁରା ସତ୍'କଥା ଆଏ ,

ତଥାପି କେତେ ଘମଣ୍ତ ମୁନୁଷର୍

ପଏସାର୍ ପଛେ ବୁଲୁଥାଏ ।

ଯେତେଦିନ୍ ତକ୍ ବାଚିଥିମା ଆମେ

ସତ୍ କରମ୍ କରୁଥିମା,

ଧନୀ,ଗରିବ୍ ଜାଏତ୍ ଧରମ୍ ଛାଡି

ସମ୍'କେ ଆବିରି ଧର୍'ମା ।

ମରିଗଲେ ଭି ହେତେଉଥିବେ ଆମ୍'କେ

ଭଲ୍'ଟେ ଥିଲା କହିଁ

ସାରା ଜୀବନ୍ ଆମେ ଅମର୍ ହେଇଯିମା

ଦୁନୁଆଁ ଜୁରୁଥିବା ତାହିଁ ।