ମୋର ପରିଚୟ

ମୁଁ କିଏ, କଣ ମୋର ପରିଚୟ

ପଚାରେ ଯେବେ ନିଜକୁ ବହୁ ନାମ ଆସେ 

ତଥାପି କାହିଁ ନିଶବ୍ଦ ରାତିର ଅମାବାସ୍ୟା ଭିତରେ ଖୋଜିଲା ପରି ଲାଗେ ମୋର ଅସ୍ତିତ୍ବ.

ଅନ୍ଧାର ଚାରିଆଡେ ତ ଅନ୍ଧାର !

ନାହିଁ ଆଉ ସମ୍ଭାଳି ହଉନି ଏ ଉତ୍ତର 

ହୋଇ ଉଠିଛି ମୋର ଶ୍ୱାସରୁଦ୍ଧ 

ମୋତେ ମୋର ପରିଚୟ ଦରକାର, 

ସାଉଁଟି ପାରିବନି ମନ ଏ ଭଗ୍ନ ଆଇନାକୁ 

କାହିଁକିନା ସେ ମିଥ୍ୟାମୟ !

ଯୁଗ ଯୁଗରୁ ମୁଁ ଝୁଣ୍ଟି , ପଡି, ଉଠିଛି 

କାହିଁ ଚାଲିବା ତ ବନ୍ଦ କରିନି 

ପ୍ରକୃତିର ବାର ମାସ, ସାତ ଋତୁ ଆସୁଛି ଯାଉଛି 

ମୁଁ ଭି ରଙ୍ଗୀଛି ତାର ପ୍ରତିଟି ଋତୁରେ 

ଅନେକ ନାମ, ସମ୍ପର୍କରେ କିନ୍ତୁ ତଥାପି 

ଅସ୍ତିତ୍ବ ମୋର ସେଇ ଭଗ୍ନ ସ୍ତୁପ !

ପ୍ରତିଟି ପାଦ ମାଗିଛି ମୋତେ ସ୍ନେହ, ଆଦର, ମମତା, ଜଳାଞ୍ଜଳି

ମନର ପସରା ମେଲାଇ ଦେଇଛି... କିନ୍ତୁ 

ପାଇଛି କଣ ଅଳିଆ, ଆବର୍ଜନା, ନିନ୍ଦା, ଅପବାଦ । 

ଏଇ କଣ ମୋର ଅସ୍ତିତ୍ବ?

ବିଧାତା ଦେଇଥିବା ଏ ଶରୀର କଣ ମୋର 

ପରିଚୟ.... 

ପ୍ରତିଟି ଅଙ୍ଗ, ପ୍ରତ୍ୟଙ୍ଗ ପାଇଛି ଅନେକାଅର୍ଥ 

ଯୁକ୍ତ ନାମକରଣ 

ମୁଣ୍ଡରୁ, ପାଦ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ନିଜସ୍ୱ ଅର୍ଥରେ ଆପଣେଇଛି ମନୁଷ୍ୟ ଠୁ ବିଧାତା !

ଖାଲି ମିଛ ପ୍ରହସନ 

ଯାହାକୁ ଛାତିର, କୋଳର ଉଷ୍ଣତା ଦେଇଛି, ସେ ଖେଳିଛି ଏଠାରେ ତା ଭୋକ ମେଣ୍ଟାଇବାରେ 

ସୁଖୀ ଗଲାଣି ଏ ବକ୍ଷ ମା ନାମକୁ !

ଏହା କଣ ମୋର ଅସ୍ତିତ୍ବ? 

ସମୟର ସ୍ରୋତରେ କେତେଥର ଚେଷ୍ଟା କରିଛି, ମୋ ଦେହରେ ଲାଗିଥିବା ଏ ଅଳନ୍ଦୁ ଝାଡ଼ିବାକୁ 

ସବୁଥର ବାନ୍ଧି ପକାଇଛି ଏ ସମାଜ ମୋର ଉଭୟ ହାତ, ଗୋଡ଼କୁ... 

ଖାଲି ମୁଁ ଚିଲାଏ... 

ପହଂଚିନି ମୋର ଖ୍ୟତାର୍ଥ, ରକ୍ତ ଜନିତ ଆର୍ତ୍ତରଣ କାହା ପାଖରେ !

ଏହା କଣ ମୋର ଅସ୍ତିତ୍ବ? 

ନାହିଁ ଆଉ ହବନି, ଏ ଥର ମୁଁ ଜିଦ କରୁଛି 

ମୋତେ ମୋର ପରିଚୟ ପ୍ରଦାନ କରାଯାଉ 

ମୁଁ ଖୋଜୁଛି ମୋ ମୂଳ ତତ୍ତ୍ୱ କୁ ଅସ୍ତିତ୍ବ କୁ 

ଚାପିବାକୁ ଦେବିନି ଆଉ ମୁଁ ମୋ ମୁହଁକୁ ତୁମ ଦବନଭରା ହସ୍ତରେ 

ତୁମର ଏ ଦବନମୋତେ କଷ୍ଟ ଦେଉଛି 

ଅଶେଷ କ୍ରୋଧଯୁକ୍ତ ଲାଭା ଜାଗୃତ କରୁଛି ମୋ ଅନ୍ତରରେ ପ୍ରତିଟି କ୍ଷଣ !

ବହୁତ ହେଲା ମୁଁ ସେଇ ସମୟ ଆଉଥରେ କହୁଛି

ଯଦି ମୋର ଅସ୍ତିତ୍ବ ଏହା, ସଜାଗ ହୁଅ 

ମୁଁ ଏ ମାନବ ସମାଜ, ଏ ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱର ବିଲୁପ୍ତର କାରଣ !

ଡର ମୋତେ ଏ ମାନବ ସମାଜ 

ଯୁଗ ଯୁଗ ଧରି ମୁଁ ହେଉଛି ମହିୟସୀ 

ମୋର ଅନେକ ରୂପ, ଅନେକ ନାମ 

ମୋତେ ସ୍ୱୟଂ ନାରାୟଣ ଗଢି ମଧ୍ୟ୍ୟ ଡରିଛନ୍ତି, ତୁ ତ ସାଧାରଣ ତୁଛ ମାନବ !

ଏହାହିଁ ମୋର ଅସ୍ତିତ୍ବ, ମୋର ପରିଚୟ !