ମୋ ରାଇଜ

ଏଇ ମୋ ରାଇଜ ଏଇ ମୋ ମାଟି

    ସମସ୍ତଙ୍କ ହୃଦୟକୁ ଯାଏ ସେ ଛୁଇଁ

ଥରେ ଯିଏ ଆସିବ ମୋ ଉତ୍କଳ ଭୂଇଁ

    ଗଲା ବେଳେ କାନ୍ଦିବ ସେ କଇଁକଇଁ ।

ଏତେ ଯେ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ରହିଛି ଭରି

    କି ମୁହେଁ କହିବି ମୁଁ ଯେ ରହି

ପ୍ରକୃତି ତାର ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ

    ସେଥିପାଇଁ ସଦା ସେ ବନ୍ଦନୀୟ ।

ପବନ ଯେବେ ବହେ ତାର

    ଶୀତଳ ହୁଏ ସଭିଙ୍କ ତନମନ

ଏଇ ମାଟିରେ ଆମ ଫଳେ ସୁନା

  ପେଟରେ ଦେବାକୁ ଦିଏନା ଅଦା କନା ।

ବୁଝେ ଯିଏ ମହତ୍ତ୍ଵ ତାର

   ହୁଏ ନା କେବେ ସେ କଲବଲ

ଏ ପ୍ରଦେଶ ପାଣି ଅମୃତ ଝରା

   ପିଇବ ଯେବେ ଦେଖିବ ତରା ।

ମଧୁ ଠୁ ବି ମିଠା ସେ

    ମମତା ରେ ଭରା ସେ

ଆନନ୍ଦ ଦାୟିନୀ ସାହସ ପ୍ରଦାୟିନୀ

  ଉଚ୍ଚ ରୁ ବି ଉଚ୍ଚ ସେ ମୋ ଓଡିଶା ଭୂଇଁ ।

ସବୁଜିମା ଘେରା କ୍ଷେତ ପାହାଡ

     ଅଛି ଯେ କେତେ ରୂପ ତାହାର

ନଈ ଯାଏ ବୋହି ଦେହରେ ତାର

    କରି କେତେ କୁଳୁକୁଳୁ ନାଦ ।

ଝରଣା ଝରେ ତା ପାଦରୁ

    ଝରେଇ  ନୀର  ଝରଝର

କୋଇଲି ଡାକେ ତା ଗଛ ଡାଳେ

      ଗାଇ ମନ ଛୁଆଁ ଗୀତ ।

ବାନ୍ଧି ରଖେ ତା ସନ୍ତାନକୁ

     ଧରି  ପ୍ରୀତିର  ଡୋର

ଖେଳି ଯାଏ ସଭିଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ୱାସରେ

    ହୋଇ କସ୍ତୁରୀ ମୃଗର ମହକ ।

ବୀରପୁତ୍ର ଧାରିଣୀ ରକ୍ଷା କାରିଣୀ

   ଏଇ ମୋ ରାଇଜ ଏଇ ମୋ ଭୂଇଁ

ଶାନ୍ତିର ସାଗର ହସର ଢେଉ

    ରହିବ ଯିଏ ଏଠି ପାଇବ ସେହୁ ।

ସତରେ କହୁଛି ହୃଦୟରୁ ମୋର

     ଅତି ସୁନ୍ଦର ରାଇଜ ଆମର ।