ମୋ ନାତି

ସୋପାନ ପରେ ସୋପାନ କରି ଆହୋରଣ

ଅନୁଭୂତି ଘେନି କରେ ଜ୍ଞାନ ସଂରକ୍ଷଣ ।

ପୃଷ୍ଠପରେ ବୋହିଛି ମୁଁ ଯେଉଁ ଭାଗ୍ୟ ଭାର

ସେହି ମୋ ନୟନ ମଣି ଗଳା ରତ୍ନହାର ।

ଅନ୍ଧର ଲଉଡି ସାଜ୍ଜି ଦର୍ଶାଇବ ରାହା 

ପ୍ରକାଣ୍ଡ ପାଦପ ପରି ମୁହିଁ ତା'ର ଛାୟା ।

ଅନ୍ତିମ କାଳେ ସାହାରା ଏଇ ମୋର ନାତି

ଆଶା ମୁଁ ରଖିଛି ସ୍ବର୍ଗେ ଦେଖାଇବ ବତୀ ।

ସିଏ ମୋ କାହାଣୀ ମୁହିଁ ତା'ର ଝୁଲା ମୁଣି

ସିଏ ମୋର ମହାରାଜା ମୁହିଁ ଯେ ରଙ୍କୁଣୀ ।

ପରିଣତି ବୟସରେ ଆଖିରେ ସପନ

ତା ଓଠର ଖନି ଭାଷା ମୋ ଦେହେ ଚନ୍ଦନ ।

ଆଞ୍ଜୁଳା ଆଞ୍ଜୁଳା କରି ସ୍ନେହ ଢାଳି ଦେଇ

ସାଇତି ରଖିବି ତାକୁ ଆଞ୍ଚଳ ଘୋଡାଇ ।

ଭୁଲି ମୁଁ ଯାଇଛି ଆଜି ଯେତେ ଅପମାନ

କ୍ଷୁଧା ହେଉ କିବା ଘାତ କ୍ରୋଧ ଦଣ୍ଡ ମାନ ।

ଜରା କାଳେ ଏଇ ମୋର ସୁବର୍ଣ୍ଣର ଥାଳ

ସୌଭାଗ୍ୟ ମଣୁଛି ପାଇ ସତେ ନନ୍ଦ ବାଳ ।

ଭବିଷ୍ୟନିଧି ମୋହର ହେଉ ଆୟୁଷ୍ମାନ

ବଢୁ ଥାଉ ଦିବା ରାତି ପୂର୍ଣ୍ଣ ଜହ୍ନ ସମ ।

ଅମୃତ ସନ୍ତାନ ଶିଶୁ ସର୍ବେ ଜାଣି ଥାଅ

ବାଳକ ପ୍ରତି ସର୍ବଦା ଦୟା ରଖି ଥାଅ ।