ମୋ ଗାଁ

ସହରି ସହରି ବାସୁଛି ମୋ ଗାଆଁ,

ସହରି ସହରି ବାସୁଛି।

ଝାଟି ମାଟି ବେଶ ବଦଳେଇ ଗାଆଁ ,

କୋଠା ବାଟି ବେଶେ ହସୁଛି।

ସହରି ସହରି ବାସୁଛି ମୋ ଗାଆଁ,

ସହରି ସହରି ବାସୁଛି ।

ରାତି ପାହିଗଲେ ଗାଆଁର ଲୋକ।

ପୁରି ଯାଉଛନ୍ତି,ସହର ଯାକ।

ସହରରୁ ପୁଣି ପରିବା ଧରିକି

ଫେରି ବାଲା ଗାଆଁ ଧାଉଁଛି।

ସହରି ସହରି ବାସୁଛି ।

ଶେରଣା, ବାଳିଆ, ମାଗୁର, ତୋଡି।

ଗାଆଁ ପୋଖରୀ ସେ ଦେଲେଣି ଛାଡି।

ସହରରୁ ଆଣି ଭାକୁର କି ରୋହୀ,

କେଉଟ ଗାଆଁରେ ବିକୁଛି।

ସହରି ସହରି ।

ଚାଷୀ ରଖି ନାହିଁ ଖଳା, ଅମାର।

ଖତ ନାହିଁ ଖାଲି ପକାଇ ସାର।

ଯେତିକି ଅମଳ କରୁଛି କ୍ଷେତରୁ,

ବିଲରୁ ସେ ବିକି ଦେଉଛି।

ସହରି ସହରି ବାସୁଛି ।

ଗାଆଁ ଠାକୁରାଣୀ ଥିଲେ ଖରାରେ।

ଏବେ ବସିଛନ୍ତି ପକ୍କା ମନ୍ଦିରେ।

ମାର୍ବଲ ପଥରରେ ଝଟକେ ତା ପୀଠ,

ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧି ମାଆ ହସୁଛି।

ସହରି ସହରି ବାସୁଛି ।

ମାଟି କାଦୁଅର କଚ୍ଚା ସଡ଼କ।

ସହରି ରାସ୍ତା ଠୁଁ ଦିଶେ ଫରକ।

ଘରୁ ନିଷ୍କାସିତ ଆବର୍ଜନା ଜଳ,

ନାଳ ଦେଇ ବହି ଯାଉଛି।

ସହରି ସହରି ବାସୁଛି ।

ଘରେ ଘରେ ଯଦି ଯାଇ ଖୋଜିବ।

ଓକିଲ, ଡାକ୍ତର ସବୁ ପାଇବ।

ଆଗ ଭଳି ଆଉ ପଛୁଆ ନାହିଁ,

ଗାଁ ଦାଣ୍ଡରେ ଆଲୁଅ ଜଳୁଛି।

ସହରି ସହରି ବାସୁଛି ।