ମୋ ଗାଁ

ମୋ ଗାଁ ସୁନ୍ଦର

ସରଗ ର ପୁର

ହଜିଛି କେଉଁଠି ଆଜି ।

ପ୍ରତିଛବି ଖାଲି

ମାନସ ପଟରେ

ରହିଅଛି ସ୍ମୃତି ସାଜି ।

ଭାବନା ରେ ଖୋଜେ

ଅନ୍ତର ମୋ କାନ୍ଦେ

ହେଲେ ମୁଁ ପାଏ ନା ଖୋଜି ।

ଦାଣ୍ଡ ଧୂଳି ଖେଳ

ଆମ୍ବ ତୋଟା ମେଳ

ରଜ ଦୋଳି ଆଉ

କୁଆଁର ପୁନେଇ ର

ବୋହୂ ଚୋରି ଖେଳ

କେତେ ଯେ ଆନନ୍ଦ ଥିଲା ।

ଜାଣୁ ତ ନ ଥିଲୁ

କିଏ ପର କିଏ ନିଜର

ସଭିଏଁ ଥିଲେ ଯେ ଆପଣା ର

ସାହି ପଡିଶା ଏ ଲାଗନ୍ତି ଯେମିତି

ଗୋଟାଏ ପରିବାର ।

ଦାଣ୍ଡ ଚାଳିଆ ଟି ଥିଲା ଯେ

ଆମର ଆଖଡା ଘର

ଲୁଡ଼ ତାସ ଜମି ଯାଏ ଆସର ।

ସଞ୍ଜ ହେଲେ ପୁଣି

ଜେଜେ ମା କୋଳରେ

ଶୁଣୁ ଥିଲି କେତେ କାହାଣୀ ।

ଜେଜେ ବାପା ମୋ

ପାଖରେ ବସାଇ ଶୁଣାନ୍ତି

ଗୀତା ଭାଗବତ ବାଣୀ ।

ଶୀତର ଶୀତଳ

ଫଗୁଣ ର ଦୋଳ

ପ୍ରଜାପତି ଡ଼ିଆ

ମନ ଭୁଲାଣିଆ

ଥିଲା ଟି ଗାଁ ମୋର ।

ଗାଁ ର ମମତା

ଗାଁ ର ସେନେହ

ନାହିଁ ଆଉ କେଉଁ ପୁରେ ।

ଗାଁ ଆଉ ପରା ଗାଁ ହୋଇ ନାହିଁ

ଲୁଚିଛି ସେ ମାଳ ମାଳ କୋଠା ତଳେ

ଚିହ୍ନା ମୁହଁ ସବୁ ଅଚିହ୍ନା ଲାଗନ୍ତି

ନିଜ ଲୋକ ସବୁ ପର ।

ହଜି ଯାଇଛି ତ ମଣିଷ ପଣିଆ

ନାହିଁ ଆତ୍ମୀୟତା

ନାହିଁ ଆଦର

ସମୟ କିରେ ତୁ

ଚୋରେଇ ନେଇ ଛୁ ଗାଁକୁ ମୋର ।