ମନସ୍କାମ

ମୁଁ ଯଦି ସୁମନ      ହୋଇ ମଧୁବନ

ଭିତରେ ଯାଆନ୍ତି ଫୁଟି

ମୂରଲୀର ତାନେ     ମୁଗ୍ଧ ଅବସ୍ଥାନେ

ସୁଗନ୍ଧ ଯାଆନ୍ତା ଛୁଟି ।

ତୋଳି ରାଧାରାଣୀ    ଗୁନ୍ଥି ବେଣୁପାଣି

ଗଳାରେ କରନ୍ତେ ହାର

ଲଭିଥାନ୍ତି ଶାନ୍ତି      ଦେଖି ମୁଖକାନ୍ତି

ଗୋପାଙ୍ଗନା ସୁରମାର ।

ସୁମଧୁର ଫଳ      ରୂପରେ ସଫଳ

ହୋଇଯାନ୍ତି ଭରି ରସ

ସୁଖେ ବିମ୍ବାଧର     କରନ୍ତେ ଆଦର

ପାଆନ୍ତି ପାବନ ସ୍ପର୍ଶ ।

ଗୋପିକା ବିଶାଖା  ନିଶ୍ଚେ ମୋର ଶାଖା

ସ୍ୱହସ୍ତେ ନିଅନ୍ତା ଭାଙ୍ଗି

କୃଷ୍ଣେ ଧରି କୋଳେ ରସି ପ୍ରେମଭୋଳେ

ବିଞ୍ଚିଥାନ୍ତା କୋମଳାଙ୍ଗୀ ।

ହେଲେ ଅବିରଳ     ଯମୁନାର ଜଳ

ଧୋଇ ପାରିଥାନ୍ତି ପାଦ

ସର୍ବେ ହୋଇ ମେଳି  କରିଥାନ୍ତେ କେଳି

ଫେଡାଇ ମୋ' ଅବସାଦ ।

ବନପକ୍ଷୀ ଯଦି     ହୋଇଥାନ୍ତି ନଦୀ

ନିକଟରେ ନୀଡ଼ ରଚି

ଦେଖି ମନୋରମ    ରାସେ ସମାଗମ

ଆନନ୍ଦେ ପାରନ୍ତି ବଞ୍ଚି ।

ଯଦି ମଧୁପୁର      ବଜାରେ ନୂପୁର

ଭାବେ ଥାନ୍ତି ଉପଲବ୍ଧ

ବାଜନ୍ତି ଆହ୍ଲାଦେ   ବ୍ରଜବାଳୀ ପାଦେ

କରି ରୁଣୁଝୁଣୁ ଶବ୍ଦ ।

ଗୋପଦାଣ୍ଡେ ଧୂଳି    ହୁଅନ୍ତେ ଉଛୁଳି

ହରଷେ କାଟନ୍ତି ଦିନ

ତାଙ୍କ ଖେଳକୁଦେ    ପାଇଥାନ୍ତି ହୃଦେ

ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ପୟର ଚିହ୍ନ ।

ପରଖି ମନରେ     ଶ୍ରୀବୃନ୍ଦାବନରେ

ଏତେ ସରି ଗୁଣଗ୍ରାମ

ପ୍ରାଣର ତର୍ପଣେ     କୃଷ୍ଣ ସମର୍ପଣେ

ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଉ ମନସ୍କାମ ।