ମନ୍

ମନ୍ ମୋର୍ ସାତ ସମୂଦର୍ 

   ନାଇଁ ପାରୁ କେଭେଁ ନାପି ।

 ଦୁଃଖ ର୍ ଦରିଆ ଆଏଲେ ଜେତେ 

        ଦେଇଛେ ତାହା କେ ରଖି ।।

ପବନ ଲେଖେ ମନ୍ ଉଡ଼ି ଜାଏସି 

     ନାଇଁ ହୁଏ କେଭେଁ ଧରି ।

ଭସା ବାଦଳ୍ ଲେଖେ ଭାସି ଜାଉଛେ 

     କୁହୁଲି କୁହୁଲି କରି ।।

ହୁରୁଦ୍ କେ କରିଛେ ପଥର୍ ମୁଇଁ

     ଚାପି ରଖିଛେ ସବୁ ଦୁଃଖ ।

ଘାଟି ସେହି ସବୁବେଳେ ମନ୍ ମୋର୍ 

          ପାଏମି କେଭେ ଟିକେ ସୁଖ୍ ‌।।

କେଭେଁ ଜାଏସି ଭୂକେ ସୁସେ ତୋ

          କୁଲା କରି କେଡେ ଆସ୍ ।

ଛାଏଁ ଛାଏଁ ରା ତର ଦେଖୀ ନାପାରେ 

           ବନ୍ଦ୍ ହେସି ପବନ୍ ସାସ୍ ।।

ଅଏଧ୍ ରାତି ମୁଇଁ ଦେଖି ତୋର୍ ସପନ୍ 

           ଚମ୍ କି ଜାଏସି ଉଠି ।

ଦେଖ୍ ଲା ବେଳେ ଅନ୍ଧାର୍ କିଟ୍ କିଟା ନେ

         ହେସି ହାଫ୍ ସି ପିଟି ।।

ବନର୍ ମଲି ଲେଖେ କହଁର ଦେଇ ମତେ 

          ଜାଏସୁ ଘାଏକେ ଉଡ଼ି ।

ତତେ ନୁରି ଖୁଜି ଦେଖ୍ ମି ବୋଲି ଗା

         ଦେହେ ପରାନ୍ ଯିବା ଛାଡି ।।

ଆଏଜ୍ କାଏଲ୍ ବୋଲି ଦୀନ୍ ସରିଗଲା 

        ନାଇଁ ପାଉଛେ ତୋର୍ ଦେଖା ।

ହୁରୁଦ୍ ଭିତ୍ ରେ ମୋର୍ ଜୂଏଲୁଛେ 

         କିଏ ନାଇଁ ଆଖା ଶାଖା ।।