ମମତାର ମୂଲ

 ଗୋଟେ ଅକ୍ଷର ନୁହେଁ 

 ସେ ଏକ ପ୍ରତିଧ୍ଵନି

ଛାତିରେ ଖେଳାଏ କମ୍ପନ

ଥରେ ଉଚ୍ଚାରିତ ହେଲେ

ମାଟିରୁ ଆକାଶ ଯାଏଁ 

ସଂଚରିଯାଏ ଏକ ଦିବ୍ୟଅନୁଭବ ।

କି ଯାଦୁ ଥାଏ କେଜାଣି ସେ ନାମେ

ସବୁ ଦୁଃଖ ପୋଛିହୋଇଯାଏ

ଆପେ ଆପେ ତା ପଣତକାନିରେ

ସଂସାରର ଯେତେ ଥକାପଣ

ଦୂରେଇଯାଏ ନିମିଷେକେ

ଶୋଇଗଲେ ମୁଣ୍ଡ ରଖି ତା କୋଳେ ।

ଜହ୍ନ ଠାରୁ ଶୀତଳ ଫୁଲଠୁ କୋମଳ

 ଛଳ ଛଳ ମମତାର ସିନ୍ଧୁଟିଏ

ଖାଲି ସେ ଦେଇଜାଣେ ଅନ୍ୟକୁ 

ପାଇବାର ଆଶା କେବେ ରଖି ନ ଥାଏ ।

ସାହାଣମେଲା ତା ସିଂହଦ୍ଵାର 

ଖାଲିହାତେ କେହି କେବେ ଫେରିନି

ଆଖିର ଲୁହ ଛାତିର କୋହକୁ

 ଦେଖାଇଦିଏନି ସେ କାହାକୁ 

ନିଜେ ମେରୁଖୁଣ୍ଟି ସାଜି

ଘୁରୁଥାଏ ନିଜେ ନିଜ ଚାରିପଟେ 

ସ୍ଵାର୍ଥ ନ ଥାଏ ମନେ କାଣିଚିଏ ।

ରାତିରାତି ଉଜାଗର ଯାହାପାଇଁ ସେ

ହାତ ଧରି ଶିଖାଇଛି ମାଟିପରେ ଚାଲି

ପାପ ପୂଣ୍ୟ ସତମିଛ ଦିନରାତିର ଫରକ

ସବୁକିଛି ଜାଣିବାପରେ

ଆଜିକାହିଁ ଭୁଲିଯାଉଛି ତାକୁ ।

 ଅଲୋଡା ଅଖୋଜା ହୁଏ ବଢିଗଲେ ବୟସ

ଜରାଶ୍ରମେ ଛାଡି ମୁକ୍ତ ହୁଏ

ପରିବାରେ ଲାଗେ ବୋଝ

ପିଲାଦିନେ ପିଠି ଥାପୁଡାମାନ

ବାଜୁଛି ଏବେ

ଗାଲେ ଚଟକଣି ହୋଇ ତାର

କେହି ବୁଝିଲେନି ଥରେ ତାର ମମତାର ମୂଲକୁ।