ମୈ।ଳିକତା

ତଟିନୀ କି କେବେ ପଛକୁ ଲେଉଟେ

    ମଥା କି ନୁଆଁଏ ଗିରି,

ଶରାସନୁ ଶର ସନ୍ଧାନ ସରିଲେ

   ଆଉ କି ଆସଇ ଫେରି ।

ପବନ ପ୍ରବାହ କିଏ ବା ରୋକିବ

  ପକାଇଲେ ଯେତେ ଗଣ୍ଠି,

ପାଦପର ପାଦ ଭୂଇଁ କି ଛାଡିବ

   ଉପରକୁ ଗଲେ ଉଠି ।

ସୂରୁଯ କି କେବେ ପଶ୍ଚିମେ ଉଇଁବେ

    ଛାଡିବେ କି ପ୍ରଖରତା,

ଅସଂଖ୍ୟ ନକ୍ଷତ୍ର ମଧ୍ୟରେ ଚନ୍ଦ୍ର କି

   ହାରି ଥାନ୍ତି ଶୀତଳତା ।

ଯାହା ଖାଉଥିଲେ ଗାଈର କି କେବେ 

    ବଦଳଇ କ୍ଷୀର ରଙ୍ଗ,

କାଗଜ ଫୁଲେ କି ବାସ ସିଞ୍ଚି ଦେଲେ

   ବସି ଯିବ ଆସି ଭୃଙ୍ଗ ।

ନିମ୍ବ ଚାରି କରେ ଆଖୁ ରୋପିଲେ କି

     ନିମ୍ବ ହୋଇବ ମଧୁର,

କୋଇଲା କୁ ବାରମ୍ବାର ଧୋଇଲେ କି

    ବଦଳିବ ରଙ୍ଗ ତାର ।

କାଉର ବସାରେ କୋଇଲି ବଢ଼ିଲେ

    କୋଇଲି କି କାଉ ହୁଏ,

ଗୋଖରକୁ କ୍ଷୀର ପାନ କରାଇଲେ

   ତା ବିଷ କି କମି ଯାଏ ।

ଏମାନେ ଯେମିତି ନିଜ ମୈ।ଳିକତା

   କରନ୍ତି ନି କେବେ ଭିନ୍ନ,

ସେହିପରି ଆମ ନିଜ ଅସ୍ମିତା କୁ

  ହେବାକୁ ଦେବା ନି ନ୍ୟୁନ ।

ଓଡ଼ିଶାର ମୈ।ଳିକତା ରକ୍ଷା କରି

   ବିଶ୍ୱେ ଉଡ଼ାଇବା ନେତ,

ଓଡ଼ିଆ ବୋଲି କି ସଗର୍ବରେ ଆମ

   ଶିର ହୋଇଯିବ ଉଚ୍ଚ ।

ନିଜ ଅସ୍ମିତା କୁ ଛାଡିବା ନି କେବେ

   ଆସୁ ଯେତେ ବାଧା ବିଘ୍ନ,

ବିଶ୍ବ ଦରବାରେ ସେ ପରିଚୟ ରେ

    ନିଜକୁ ମଣିବା ଧନ୍ଯ ।