ମାୟାର ସଂସାର

ମାୟାର ସଂସାର ଏ ତ ମାୟାର ସଂସାର,        

ଜୀବନଟା ମାୟାପୂର୍ଣ୍ଣ ସମୟର ଖେଳ  |      

ସମୟ ସରିଲେ ଏଠି କେହିନୁହେ କାହାର,       

ଫେରିବେ ଯେ ଯା ବାଟେ ସାରି ଅଭିନୟ ଯାହାର |

ଏ ଧରଣୀ ମଞ୍ଚ ଅଟେ, ଆମେ କଳାକାର,        

ଘଟଣା ତ ଲେଖକ ଆଉ ନିର୍ଦେଶକଙ୍କର |     

 

ଚଳଚିତ୍ରେ ଯେମିତି କେ ନୁହଁ ଆପଣାର,         

ସବୁ ଅଭିନୟ, ସ୍ନେହ, ପ୍ରେମ, ଛଳନାର |    

  

କୋଉଠି ଆରମ୍ଭ ହୋଇ କୋଉଠି ଯେ ଶେଷ,    

ଭାଗ୍ୟର ଲେଖକ ଯାହା କରିଛି ନିର୍ଦ୍ଦେଶ  |    

 

ଖାଲିହାତେ ଆସିଥିଲୁ ଯିବୁ ଖାଲିହାତେ,       

ଭଲ ଅଭିନୟ କଲେ ପ୍ରଶଂସା ଯିବ ସାଥେ  |    

 ସେହିପରି ଜୀବନଟା ଏକା ଏକା ଯିବ,        

ଧନ, ଜନ, କେହି ତୋର ସାଥିରେ ନଥିବ  |    

 

ଆଖିରୁ ଗଡ଼ାଇ ଲୁହ, ଦେବେରେ ବିଦାୟ,       

ଦଶଦିନ ଗଲେ ସବୁ ଭୁଲିଯିବେ ହାୟ ।

    

ବାରଦିନେ ଭୋଜି ଭାତ କରି ଯେ ଖାଇବେ,    

 ସମ୍ପତ୍ତି ବାଣ୍ଟିଣ ମାୟା ଚକ୍ରେ ପ୍ରବେଶିବେ  |      

ତିନିପାଟ ପରିଯନ୍ତେ ମନେ ଯେ ରଖିବେ,        

ଏହାପରେ ତୋର ବଂଶ ତୋତେ ଭୁଲିଯିବେ |   

କରିଥିବୁ ଜୀବନରେ ଯଦି ଭଲ କର୍ମ,          

ଅମର ହୋଇବୁ ହୋଇଗଲେ ବି ମରଣ  |     

ଗାଡି, କୋଠା, ଧନ ଆଉ ରୂପ ଯଉବନ,        

ସବୁଥାଇ ପାଶେ ଯଦି ନାହିଁ ଭଲ ମନ |    

    

ସମୟ ଚକରେ କ୍ଷଣେ ସବୁ ଚାଲିଯିବ,        

 ରୋଗଶଯ୍ୟାରେ କେହି ତୋ ପାଶେ ନ ଥିବେ  |

ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ କାଳେ ବୁଝିବୁ ଯଉବନ ମାୟା,         

ରୋଗକାଳେ ଧନ, ଆଉ ରୂପର ପ୍ରଚ୍ଛlୟା  |     

 

ଅଂହକାରେ ଗଢିଥିଲୁ ସୁନ୍ଦର ବଙ୍ଗଳା,       

 ଅଲୋଡ଼ା କୋଠା କୋଣେ ପଡ଼ିଲୁ ହୋଇ ପୁଙ୍ଗୁଳା |  

ଧନ ଗର୍ବରେ ଆଦେଶ କରୁଥିଲୁ ଯେତେ,        

ଅନୁରୋଧ କଲେ କେହି ଶୁଣିବେନି ତୋତେ  |    

ଜନ୍ମରୁ ମରଣ ସବୁ ମନେ ପଡ଼ିଯିବ,         

କଲା କର୍ମଫଳ ସିନା ତୋ ସାଥିରେ ଥିବ  |     

  

ଧନ ବଦଳେ ଅର୍ଜନ କରିଥିଲେ ଧର୍ମ,        

ଆଦେଶ ବଦଳେ ଦେଇଥିଲେ ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ |    

ଗର୍ବ ନ କରିଣ ଦୁଃଖୀ ଜନ ସେବିଥିଲେ,       

 କଷ୍ଟ ହେଉ ପଛେ ଭଲ କର୍ମ କରିଥିଲେ |     

 

 ସହାୟ ହୋଇବେ ସେହି ବନ୍ଧୁ ସହୋଦର,

ଶେଷକାଳେ ଏକୁଟିଆ ଭୟ ଯିବ ତୋର  |  

ମାୟାର ସଂସାର ଏତ ବାୟାର ସଂସାର,      

ରକ୍ତ ମାଂସ ଗଢ଼ା ମିଛ କାୟାର ଏ ଘର  |