ମାଟିର ସନ୍ତାନ

କେତେ କହିଲେ ବି କଥା ସରେ ନାହିଁ

ଲେଖିଲେ ସରେନା ଗାଥା

ସୁନ୍ଦର ତୃପ୍ତିର ଅବସାଦ ନାହିଁ

ଏ ତ ଗୁଣି ଜନ ଗାଥା ।

ଭଲ ମନ୍ଦ ଯା'ର ହୃଦୟେ ବିଚାର 

କେବେହେଁ କରିନି ବାସ

ତାଙ୍କୁ ଯେବେ ଆମେ ଉଚ୍ଚାସନ ଦେବା

ସମାଜରେ ବଢେ ତ୍ରାସ ।

ଗଙ୍ଗା ଜଳ ପରି ପବିତ୍ର ନହୁଅ

କିବା ଜ୍ୟୋସ୍ନା ପରି ଚାରୁ

ଅଳପ ସେନେହ ବାଣ୍ଟି ଦେଲେ ପରା

ପ୍ରାଣ ବଞ୍ଚେ ମରୁ ମରୁ ।

ଜନ୍ମଭୂମି ଆମ ଜନନୀର ସମ

ଯିଏ ତାକୁ ଦିଏ କଷ୍ଟ

ସିଏ କି କୁଶଳୀ ଜଗତରେ ହେବ

ତା ପାଇଁ ତ ସବୁ ନଷ୍ଟ ।

ତାହାର ଚରିତ୍ର ଐଶ୍ଵର୍ଯ୍ୟେ ସୀମିତ

ଭୋଗ ବିଳାସର ସଙ୍ଗେ

ଉତ୍ସୃଙ୍ଖଳତାର ଉତ୍ପୀଡକ ସାଜି

ଟାଣେ ବିନାଶର ଦିଗେ ।

ସାନ୍ତ୍ଵନା ଭାବନା ଯା ହୃଦୟେ ନାହିଁ

ତାକୁ ଦେଲେ ରାଜ୍ୟ ଭାର

ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ ହେବେ କେତେ ଯେ ଅସୁର

କରିବାକୁ ନାରଖାର ।

ଆପଣା ଜ୍ଞାନର ମୂଳମନ୍ତ୍ର ବଳେ

ଯୁକ୍ତ କର ସହଯୋଗୀ

ଅଜ୍ଞାନ ଅତିଥି ପ୍ରବେଶ କରିଲେ

ଦୁଃଖ ହେବ ଚିର ସଙ୍ଗୀ ।

ମନରେ ଯାହାର ଦୟା କ୍ଷମା ନାହିଁ

ନୁହେଁ ସେ ଗୁଣିରେ ଗଣା

ସେ ସ୍ଥାନକୁ ଯଦି ବର୍ଜନ ନକର

ବୁଦ୍ଧି ହେବ ବାଟ ବଣା ।