ମାଟି

      

ସହସ୍ରାଂଶୁର ସହସ୍ର ତୀରରେ...

କ୍ଷତାକ୍ତ ହୁଏ ଯେବେ ପାହାଡ଼ର ଛାତି ;

ପବନଟା ଦୋହଲାଇ ଦିଏ ସ୍ଥାନୀୟମାନକୁ,

କୁଦାମାରେ ଜଳ ପୁଣି ସିକ୍ତକରି ତାତି ;

ଶକ୍ତଶିଳାର ହୄଦୟଟା କେତେ ଆଉ ସହିବ ଯେ !!

ସମୟାନ୍ତରରେ ଚାପିଥିବା ତା' ଅବ୍ୟକ୍ତ ବେଦନା ଗର୍ଭଟା -

ହଠାତ୍ ଆଁ କରି ଫାଟିଯାଏ...

ଆଉ ଚୁନାଚୁନା ସପନର ସାଇତା ଶେଯରେ ମୁଁ ଜନ୍ମନିଏ ।।

ରଂଗବେରଂଗର ରୂପ ନେଇ....

ଖେଳିଯାଏ ଧରଣୀର ସବୁଜିମା ଧାରେ;

ଜୀବନିର୍ଜୀବର ସାହାରାଟେ ସାଜି -

ପ୍ରାଣଭରେ କ୍ଷେତ,ବାଡ଼ିବଗିଚାର ଅମଳ ଭିତରେ ।।

କୋଳରେ ମୋ ଜନ୍ମ କେତେ....

ଶିଳ୍ପୀ, କବି, ଦେଶପ୍ରେମୀ ଓ ମହାପୁରୁଷ;

ପହିଲି ଆଷାଢ଼ର ବର୍ଷାରେ ଭିଜି - 

ବାସଭରେ ତନୁମନ କରି ଶିହରିତ,

କୄତ ଅକୄତର ସର୍ଜନା ତୂଳୀରେ ଭେଟିଦିଏ...

ଏକ ନୂତନ ସମ୍ଭାବନାର ସୄଷ୍ଟି :

ମୁଁ - "ମାଟି" ।।