ମାଁ ର ମମତା

ମମତାର ଡୋରି            ରହିଅଛି ପୁରୀ

           ଗର୍ଭଧାରୀ ମୋ ଜନନୀ

ସନ୍ତାନ ବତ୍ସଳା            କେବେ ନୁହେଁ ହେଳା       

             ଆଶ୍ରୟ ତା ପଣତକାନି ।

ବକ୍ଷରୁ ଯାହାର                ଅମୃତରଧାର

           ଝରି ପୁରାଏ ଉଦର

କୋଳରେ ବସାଇ              ଦିଅଇ ଆଉଁସି

           ସେବାକରେ ଦିବାରାତ୍ର।

ମାତୃତ୍ଵ କୁ ଲଭି             ଭୁଲିଯାଇ ଦୁଃଖ

        ସହିଛି କେତେ କଷଣ

ସନ୍ତାନର ମୁଖ               ନିତି ସେ ଦେଖଇ

         ନ ବୁଝେ ତାହାରି ମନ ।

ଦଶମାସ ଧରି              ଗର୍ଭରେ ତାହାର

            ସହିଛି ଗର୍ଭ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ଜୀବନ ଉତ୍ସର୍ଗୀ           ସନ୍ତାନର ପାଇଁ

           ମନ ନ କରଇ ଉଣା ।

ସହିବା ପଣରେ             ବସୁମତୀ ସମ

            ବତ୍ସଲ୍ଯ ମମତା ପ୍ରେମ

ଜନନୀର ହୃଦ               ବିଶାଳ ଆକାଶ

           ଯେହ୍ନେ ମେରୁ ଗିରି ସମ ।

ପ୍ରଥମ ଗୁରୁଟି           ଅଟଇ ଜନନୀ

        ଶିକ୍ଷା ଦୀକ୍ଷା କର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁ

ଚିକିତ୍ସା ବିଜ୍ଞାନୀ            ଗୁଣେ ଅଧିକାରୀ

        ଲଘୁ ରୁ କରଇ ଗୁରୁ ।

ଜନନୀର ଯେଉଁ              ମହତ ପଣିଆ

       ସନ୍ତାନର ପାଇଁ ତ୍ୟାଗ

କେଉଁଠି ହେଲେବି             ଖୋଜିଲେ ମିଳେ ନାଁ

          ଜନନୀ ଅଟନ୍ତି ସ୍ଵର୍ଗ ।