ମାଆ ଓ ମମତା

 ଆହା କି ମଧୁର ସ୍ନେହ ସୁଶୀତଳ  

ଅଟଇ ମାଆର କୋଳ

ଝରଇ ଯହିଁରୁ ଅନାବିଳ ଚାରୁ

ସୁଧାମୟୀ ଝର ଚିର ॥

ଆଦର ଆଶ୍ଳେଷ ଉପଦେଶାମୃତ

ବିତରଣେ ସଦା ରତ

ବିପଦେ ଆପଦେ ପୀଡା ଓ କଷ୍ଟରେ

ସେବଇ ଯିଏ ସତତ ॥

ବହୁ ଦୁଃଖ ସହି ଆପେ ଖୁସି ରହି

ଦେଖାଏ ଯିଏ ଆଲୋକ

ମାଆ ମାନେ କେତେ ଶିଶୁ ଲାଗି ସତେ

ସହନ୍ତି ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦୁଃଖ ॥

ରହି ଅନାହାରେ ଭୁଞ୍ଜାନ୍ତି ପିଲାରେ

ଶିଶୁ ଲାଗି କେତେ କ୍ଳେଶ

ସହି ଯାନ୍ତି ନିତି ଚାପି ଦୁଃଖ କ୍ଷତି

ମୁଖେ ଉକୁଟାଇ ହାସ ॥

ମଧୁର ସାନ୍ତ୍ୱନା ପ୍ରାଣେ ଆଶ୍ୱାସନା

ମାଆ ହିଁ ଦିଏ ପିଲାକୁ

ଅତି ଅସହାୟ ଶିଶୁ କାଳେ କ୍ଷୀର

ଖୁଆଏ ଯାହାର ବୁକୁ ॥

ବଡ ହେବା ଯାଏ ମାଆ କୋଳେ ଖେଳି

ଅଜ୍ଞାନରେ କେତେ ପୀଡା

ଦେଲେ ବି ସବୁକୁ ସହି ସହି ସିଏ 

ଶିଶୁକୁ କରାଏ ଛିଡା ॥

ସାହଶ ଶକତି ସୁଶିକ୍ଷା ଜାଗୃତି

ଦିଏ ପିଲା ମନେ ନିତି

ସେହି ହିଁ ଜନନୀ ଗରଭ ଧାରିଣୀ

ମମତା ରେ ଭରା ନିତି ॥

ଆଦର ଓ ସ୍ନେହ ଲଭି ତା'ର ସଦା

ଆନନ୍ଦିତ ଶିଶୁ ମନ

ମମତାମୟୀ ସେ ମାଆ ତା' ଆଶିଷେ 

ଶିଶୁ ହୋଇ ଥାଏ ଧନ୍ୟ ॥