ଲୋଭ

ଆମେ ଜାଣିଛୁ

ଅସୁର ହେଲେ ବି ଏ ମାନେ ଶିବ ଭକ୍ତ

ତା' ବୋଲି

ଏମାନଙ୍କର ଜହ୍ନି ଲଟାରେ

ଠୋ ଠା ଫୁଟୁ ନ ଥିବ ବୋଲି

କିଏ ବିଶ୍ବାସିବ

ଈର୍ଷା ଓ ଅସୂୟାର ବୋମା ।

ଫୁଲ ତ ଫୁଟେଇ ପାରିବେ ନି

ନଚେତ୍ ,

ଛିଟିକି ପଡନ୍ତେ ଏଠି

ସ୍ବର୍ଗର ଅପସରୀ ସବୁ

ଗଣି ତା'ଙ୍କ ହୃଦୟର ଦୈର୍ଘ୍ଯ ଓ ଦ୍ରାଘିମା ।

ନ ହେଲେ କାହିଁକି

ଚାହୁଁ ନ ଥିବା ସମୟମାନେ ବି

ଉତୁରି ଆସନ୍ତି ତା'ଙ୍କ ନିର୍ଧାରିତ ଦିଶାରେ ,

ପୁଣି ସେଇ ଦିଶା ଯେ

ଦଶା ପାଳଟି ନ ଯିବାରେ

ନ ଥାଏ କାହାର ହାତ ମୁଠାରେ ।

ଠିକ୍ ଯେମିତି , ଶକୁନି ମାନେ

ଅଡ଼ି ବସନ୍ତି ପ୍ରତିଶୋଧ ,

ବାହାରେ ବା ଅନ୍ତରେ

ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ର ତ ଅଂଧ ।

ତୁଠ ତଳର ଶିଉଳୀ ପରି ,

ଏଇ ଲୋଭ ବି ଅଚିହ୍ନା ଲୋକର ଜୀବନ ଭଳି

ଭଳି କି ଭଳି ବିତାଉ ଥାଏ

ଧରି କିଛି ସୁଯୋଗର ମୁଠା ମୁଠା ମାୟା ଓ ମମତା ।

ସନ୍ତର୍ପଣରେ ଆଉଁସି ନେବା ଭଳି

ତାଙ୍କର ବାହାନା ତ ବନି ଯାଏ

ଶେଷରେ , ଲକ୍ଷ୍ଯବିଦ୍ଧ ଗର୍ଭିଣୀ ମୃଗିଣୀ ସମ

ଆତ୍ମ ସମର୍ପଣ ରେ ମନର ମଗ୍ନତା |

ତମାମ ଜୀବନର ଆକୁଳତା ଖୋଜେ

କେଇଟା ସୁଖରେ ଥମେଇ ଦେବା କୁ

ଆଉ ବଞ୍ଚି ଯିବାକୁ ସାରା ଜୀବନ

ଟିକିଏ ଆତ୍ମ ସନ୍ତୋଷର ପରମ ମୂହୁର୍ତ ,

ଚାହୁଁ ଥିବା ସମୟ ବି

ବେଳେବେଳେ ବହୁତ ଦୂରରେ

ନଚେତ୍ ,

ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଅନ୍ତା ପରମାର୍ଥ ।

ବିକଳାଙ୍ଗ ବଡ଼ିମା ଆଉ

ଚକ୍ଷୁ ହୀନ ଚଞ୍ଚଳତା ଯଦିଓ ବୟୋଜ୍ଯୋଷ୍ଠ ,

ତଥାପି ,

ସମବେଦନାର ରାଜତ୍ବରେ

ଏ ମାନଙ୍କୁ ହୁଏ ଭାରି କଷ୍ଟ ।

ଘୋର ଅନ୍ଧତ୍ବର

ଅପତ୍ଯ ଅହଂକାର ଗୁଡିକ ପିଅନ୍ତି

ପେଟରୁ ପାଟିତକ ,

ସଦ୍ଯ ଯୌବନର ବିଭୋର ମାଦକ ।

ଅନୁତାପ ହୀନ ଯୋଜନା ଗୁଡିକ

ଭଟକି ଯା'ନ୍ତି

ଘାଟ ଆଉ ତୁଠର ପଥ ,

ସବା ଶେଷରେ

ବରି ନିଅନ୍ତି ମୁକ୍ତି ପାଇଁ ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ ।