ଲଣ୍ଠନ

ମୁଁ ଏମିତି ଜଳୁଥାଏ,

ଦହନର ଜ୍ୱଳାରେ ଛଟପଟ ହୁଏ

ମୋ ଉପରେ ଲାଗିଥିବା କାଚଟି ଧୂସରିତ 

ସଂସାର ଝାପସା ଝାପସା ଲାଗେ ।

ତଥାପି ମୁଁ ଜଳେ ,

ଆଲୋକିତ କରିବା ପାଇଁ ।

ସବୁବେଳେ ଜଳୁଥାଏ ,

ତେଲୁଣର ମାପଚୁପ ଭିତରେ 

ବୁଢାବାପର ଖୁଁ ଖୁଁ କାସରେ 

ବୁଢୀମା ର ଚିିିରା ପଣତରେ 

ପୁଅ ଝିିିଅର ଖୁସିରେ ।

ଆଉ ତୁମ ପ୍ରେମର କୋମଳ ସ୍ପର୍ଶରେ।

ମୁଁ ଏଠି ନିତି ଜଳେ 

ଜଳି ଜଳି ମୋର ଅଧା ଆୟୁଷ ସାରିଦିଏ।

କେତେବେଳେ ଅପମାନର ଝଡରେ ,

ଧପ୍ ଧପ୍ ହୁଏ ତ ,

କେତେବେଳେ ପ୍ରଶଂସାର ତୈଳରେ 

ତେଜିୟାନ ହୋଇଉଠେ ।

ତଥାପି ମୁଁ ଜଳେ ,

କିଏ ବୁୁୁଝୁ ନବୁଝୁ ,କିଏ ଜାଣୁ ନଜାଣୁୁ ।

ଏମିତି ଜଳୁଥିବି

ତୁମ ଆଉ ମୋ ଭିତରେ 

ସବୁ ଅନ୍ଧାର ଦୂରକରି

ଆୟୁଷର ପରିସମାପ୍ତି ଯାଏଁ।