କୁହୁଡି

ଶୀତ ସକାଳର କୁହୁଡ଼ି ଚାଦର 

   ଦେହେ ଢାଙ୍କିଥାଏ ଧରା 

ଓଢଣୀ ଫାଙ୍କରୁ ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ଚାହେଁ 

   ଆସିଲାଣି ଵୋଧେ ଖରା ।

ଘାସ ଗାଲିଚାରେ କାକର ବିନ୍ଦୁରେ 

   ମୁକ୍ତାସମ ମନ ମୋହେ 

ସଜ ଗୋଲାପର ଲାଜ ଲାଜ ହସେ 

   ସାରା ବସୁନ୍ଧରା ଶୋହେ ।

ରାତିସାରା ଝରି ଟପ୍ ଟପ୍ ହିମ 

   ଥକିପଡେ କୋମଳାଙ୍ଗୀ 

ପରାଚୀ ଗଗନେ ଅଂଶୁମାନ ଦେଖି 

   ଦେଖାଏ ଅଳସଭଙ୍ଗୀ ।

ଓଦାଓଦା ମନ ହୁଏ ଛନ୍ନଛନ୍ନ 

  କାକର କଅଁଳ ଶଦ୍ଦେ 

ଅସରନ୍ତି ବ୍ୟଥା ନୁଆଁଏ ଲୋ ମଥା 

   ତା'ର କୁହୁକେ ନିଃଶଦ୍ଦେ ।

ପୌଷ ମାଘ ମାସ ଖିଲିଖିଲି ହସ 

   ସତେ ଅଲିଅଳୀ ଜେମା 

ମଳୟ ଦେଖିଲେ କାହିଁକି କେଜାଣି 

   ଗୁମାନ ନ ଭାଙ୍ଗେ ଜମା ।

ଜୀବନଟା ସତେ ବେଳେବେଳେ ଲାଗେ 

   କୁହୁଡିର ଏକ ଘର 

ଟିକେ ଖରା ଟିକେ ଛାଇ ଆଲୁଅର 

  ଧରାବନ୍ଧା ଧୂଆଁ ଘେର ।

ଆଡେଇ ଅଧୈର୍ଯ୍ୟ ମନେ ଭରି ଧୈର୍ଯ୍ୟ 

   ସମୟର ସ୍ୱର ଶୁଣ 

ନିଶ୍ଚୟ ଅନ୍ଧାର ହଟିବ ଯେ ଶୀଘ୍ର 

   ଆଣିଵ ଖୁସି ପାର୍ବଣ ।

କୁହୁଡି କବାଟ ଫିଟେଇ ଉଇଁଵେ 

   ନବ ପ୍ରଭାତର ସୂର୍ଯ୍ୟ 

ଉଜ୍ଜ୍ବଳ ଆଲୋକ ବିଚ୍ଛୁରିତ ହୋଇ 

  ଦୃଶ୍ୟ ହେବ ଶୌର୍ଯ୍ୟ ବୀର୍ଯ୍ୟ ।

ଅଚାନକ କେଵେ ଜୀବନେ ଭରିଲେ 

  ଅନ୍ଧାର କଳା କୁହୁଡି 

ସ୍ଥିତପ୍ରଜ୍ଞ ସାଜି ବିଭୁ ନାମ ହେଜି 

  ପିନ୍ଧ ପ୍ରୀତିର ପଗଡି ।

ଚିରସ୍ଥାୟୀ ନୁହଁ ଦୁଃଖ ଅବା ସୁଖ 

    ଚକ୍ରଵତ୍ ସିଏ ଘୂରେ 

ଯବନିକା ଯେବେ ପଡିଯାଏ ମଞ୍ଚେ

   ନିଶ୍ଚେ ନେପଥ୍ୟରୁ ଫେରେ ।