କ୍ରୋଧାଗ୍ନି

ପ୍ରକୃତିର ବଶ ଅଟନ୍ତି ମାନବ

ସହଜାତ ଗୁଣେ ଜନ୍ମ ।

ପ୍ରାରବ୍ଧର କର୍ମଫଳ ଅନୁସାରେ

କରୁଥାନ୍ତି ନିଜ କର୍ମ ।

ଷଡରିପୁ ଦ୍ବାରା ହୋଇ ବଶବର୍ତ୍ତୀ

ନଛାଡନ୍ତି ସ୍ବ ପ୍ରକୃତି ।

ପ୍ରକୃତି ଛାଡିବା ନୁହଁଇ ସହଜ

ଜୀବନ ହେଲେ ବି ଇତି ।

ନର ଭିନ୍ନ ବୃକ୍ଷ-ଲତା-ପଶୁପକ୍ଷୀ

ସୃଷ୍ଟି ପ୍ରକୃତିରେ ବନ୍ଧା ।

ସେହି ସ୍ବଭାବକୁ ଛାଡିନପାରନ୍ତି

ଯେତେ ଦେଲେ ତାକୁ ବାଧା ।

ଷଡରିପୁ ମଧ୍ଯେ ଦ୍ବିତୀୟ ରିପୁଟି

କ୍ରୋଧ ଯେ ଅଟଇ ଜାଣ ।

ମନୁଷ୍ୟର ଏହା ସୁଦୁର୍ଜୟ ଶତ୍ରୁ

ଅଗ୍ନି ବିନା ଵି ଦହନ ।

ବସ୍ତ୍ରକୁ ଯେ କୀଟ ନଷ୍ଟ କଲାପରି

କ୍ରୋଧ ଜାଳାଏ କ୍ରୋଧୀକୁ ।

କ୍ରୋଧ ସମ ଶତ୍ରୁ ନାହିଁ ମନୁଷ୍ୟର

ଧ୍ବଂସ କରିଦିଏ ତାହାକୁ ।

କ୍ଷଣକୋପୀ ଥିଲେ ଦୁର୍ବାସା ଋଷି ଯେ

କରୁଥିଲେ ମହାକୋପ ।

କ୍ରୋଧ ସମ୍ବରଣ ନକରି ପାରି ସେ

ଦେଉଥିଲେ ଅଭିଶାପ ।

ଗର୍ବାଭିମାନରେ ହୋଇ କୋପାନଳ

ଅହଙ୍କାରୀ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ।

ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କ ଧ୍ବଂସ ଚିନ୍ତା କରି

ଦେଲା ଆତ୍ମ ବଳିଦାନ ।

ହିରଣ୍ଯକଶ୍ଯପୁ କ୍ରୋଧେ ବଶ ହୋଇ

ପୁତ୍ରକୁ ଦେଲା ଯାତନା ।

ସେ ଯାତନା ସହି ପୁତ୍ର ପ୍ରହଲ୍ଲାଦ

କଲା ବିଷ୍ଣୁ ଆରଧନା ।

କ୍ରୋଧ ଯେ ଅଟଇ ପରମଚଣ୍ଡାଳ

ମାନେ ନାହିଁ ହିତାହିତ ।

କ୍ରୋଧରେ କାହାକୁ ଜାଳିବା ପୂର୍ବରୁ

ନିଜେ ହୁଏ ଦଗ୍ଧିଭୂତ ।

ବିଶ୍ବାମିତ୍ର ଋଷି ବ୍ରହ୍ମର୍ଷି ନିମନ୍ତେ

ବଶିଷ୍ଠେ କରିଲେ ବାଦ ।

କୋପୀ ମହର୍ଷିଙ୍କୁ ଧୀର ବଶିଷ୍ଠ

କରିଥିଲେ ତୋଷି ଶାନ୍ତ ।

ଶିଶୁପାଳ ରାଜା ହୋଇ କ୍ରୋଧଭର

ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଦେଲା ଅପମାନ ।

ଶତଦୋଷ କ୍ଷମା କରି ପାପିଷ୍ଠର

ଅନ୍ତେ କରିଲେ ଛେଦନ ।

ଆତ୍ମସଞ୍ଜମରେ କ୍ରୋଧ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ

କରିବା ବିଜ୍ଞର କାର୍ଯ୍ୟ ।

ଶାନ୍ତ ଓ ଉଦାର ବ୍ଯକ୍ତି ଦୁନିଆରେ

ହୋଇଥାଏ କୃତକାର୍ଯ୍ୟ ।

ସହିଷ୍ଣୁତା ଗୁଣେ ହେଲେ ବିଭୂଷିତ

ବ୍ଯକ୍ତି ହୁଅଇ ମହାନ ।

ପୂଜାର୍ହ ହୋଇ ସେ ହୁଏ ସମ୍ମାନିତ

ସାର୍ଥକ ହୁଏ ଜୀବନ ।