କରି କରାଉ ଥାଏ ସେହି

ମାଆ ପାଶେ ବସି ଭାଗବତ ବାଣୀ 

ଦିନେ ଶୁଣୁଥିଲି ମୁହିଁ 

କାନରେ ପଡିଲା ସେ ସବୁ କରାନ୍ତି 

ତାଙ୍କ ବିନା ଗତି ନାହିଁ  ।

ଅଜ୍ଞାନ ମନ ମୋ ଭାଳି ହେଲା ଭାରି 

ସବୁ ସେ କରାନ୍ତି ଯଦି 

ଅନ୍ୟାୟ ଅନୀତି କରି ମଣିଷର 

ଦୋଷ ବା ହେଲା କେଉଁଠି ?

ସୁକର୍ମ ବି ତାଙ୍କ କୁକର୍ମ ବି ତାଙ୍କ 

ସବୁ ତ କାର୍ଯ୍ୟ ତାଙ୍କରି 

ତାହେଲେ ମଣିଷ କର୍ମ କାହିଁ କରେ 

ପାପପୁଣ୍ଯକୁ ବିଚାରି ?

ମନ ମୋର ଜମା ଥୟ ହେଲା ନାହିଁ 

ଚାଲିଲି ଗୋସେଇଁ ପାଶେ 

କହିଲି ଗୋସେଇଁ ପ୍ରଶ୍ନ ଏଇ ନେଇ 

ଆସିଛି ଉତ୍ତର ଆଶେ ।

ସ୍ମିତହାସ୍ୟ ହସି କହିଲେ ଗୋସେଇଁ 

ସତ୍ୟ ଭାଗବତ ବାଣୀ 

ମନଟା ଅଯଥା ଦ୍ୱନ୍ଦ ସୃଷ୍ଟି କରେ 

ଗୁଢ଼ ତତ୍ତ୍ଵକୁ ନଜାଣି ।

ମଣିଷ ଜୀବନ ବଞ୍ଚିବା ନିୟମ 

ସୃଷ୍ଟି କଲେ ଭଗବାନ 

ପାଳିବା ତାହାକୁ କର୍ତ୍ତବ୍ଯ ଦର୍ଶାଇ 

ଧର୍ମ ଦେଲେ ତାର ନାମ  ।

ଚେତନା ରୂପରେ ପୁଣି ବିରାଜିଲେ 

ଶରୀର ମଧ୍ୟରେ ସିଏ 

ଦ୍ୱନ୍ଦ ଯେବେ ଆସି ଉପସ୍ଥିତ ହୁଏ 

ବାଟ ସେ ବତାଇ ଦିଏ ।

ପୁଣି ସେ କହିଲେ ବାଟ ଦେଖାଇବି 

ନହେବି ତୋ କର୍ମେ ଲିପ୍ତ 

ମୋ ବାଟେ ଚାଲିବୁ ଅନ୍ୟ ପଥେ ଯିବୁ 

ବାଛିବା ତୋର ଦାୟିତ୍ଵ ।

କାମ ଅହଙ୍କାରେ ବଶ ଏଇ ମନ 

ନଶୁଣି ଚେତନା କଥା 

କଉଶଳ କରି ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ 

ବାଛେ ଯା ସହଜ ପନ୍ଥା ।

ଭାବେ ନାହିଁ ତିଳେ ଏ ସ୍ୱାର୍ଥ ହାସଲେ 

ହେବ କି କାହାର କ୍ଷତି 

ବିବେକଠୁ ଦୂରେ ଅଧର୍ମ ଆଡକୁ 

ଟାଣିଥାଏ ତାର ମତି  ।

ତେଣୁ ଜଗତର ଯେତେକ ସୁକର୍ମ 

ଚେତନ ଶକ୍ତି କରାଏ 

କୁକର୍ମ ଯେତେକ ରହିଲା ସଂସାରେ 

ମନ ଦ୍ଵାରା ହୋଇଥାଏ ।

ବାଟ ଦେଖାଇବେ ଫଳ ସିଏ ଦେବେ 

ମାନବ ଦାୟିତ୍ଵ କର୍ମ 

ସେ କି ଆଚରିବ ତା' ପରେ ନିର୍ଭର 

ଧର୍ମ ହେଉ ବା ଅଧର୍ମ ।

ଜୀବନରେ ସଦା କର୍ମ କରୁଥିଲେ 

ତାଙ୍କ ପଥ ଅନୁସରି 

ଏ ଜୀବକୁ ଅନ୍ତେ ଶରଣ ମିଳଇ 

ଚରଣ ତଳେ ତାଙ୍କରି  ।

ଗୋସେଇଁ ମୁହଁରୁ ଶୁଣି ଏହିପରି 

ଭାଗବତ ମହାତତ୍ତ୍ଵ 

ମହା ଆନନ୍ଦରେ ଗୃହ ମୁଁ ଫେରିଲି 

କରି ନିଜ ମନ ତୃପ୍ତ  ।