କୋଣାର୍କ

କାରୁକାର୍ଯ୍ୟ ପୂର୍ଣ୍ଣ କୋଣାର୍କର ଶୋଭା

ଦର୍ଶନେ ଆନନ୍ଦ ଭରେ

କେହି କେବେ କୁହ ଭାବିଛ କି ଥରେ

ମନ ତା' କାହାକୁ ଝୁରେ ?

ଜାତିଭାଇ ମାନ ହୃଦୟରେ ରଖି

ଧରମା ଜୀବନ ଦେଲା

ଉତ୍କଳର ସିଏ ଯୋଗ୍ୟ ସୁତ ରୂପେ

ଇତିହାସ ରଚିଗଲା ।

କାରିଗର ସିନା ଗଢ଼ିଦେଲେ ହସ୍ତେ

ବିଶାଳ ସ୍ଥାପତ୍ୟ କୀର୍ତ୍ତି

ପରିବାରଠାରୁ ଦୂରେ ଦୂରେ ରହି

ସମୟ ଯାଇଛି ବିତି ।

ଦିବାକରଙ୍କର ତେଜଭରା କରେ

ଦେହରୁ ନିଗାଡି ଝାଳ

ପଥରକୁ ଦେଲେ ଜୀବନ୍ତ ସ୍ୱରୂପ

ଖଟାଇ ନିଜର ବଳ ।

ନିଶୀଥରେ ନିତି ପ୍ରାଣପ୍ରିୟା ସ୍ପର୍ଶ

ସପନେ ନିଜର କରି

ଉତ୍କଳର କଳା ନିଦର୍ଶନ ତୋଳି

ସାଜିଲେ ଜଗତେ ସୁରି ।

ମନତଳେ ତାଙ୍କ ଯେତେଯେତେ ବ୍ୟଥା

ସମାଧି କରିଲେ ହୃଦେ

ଅସୁମାରି ଆଶା ଶବ ସାଜି କରି

ଶୋଇଲେ ନିଇତି ନିଦେ ।

ଶିଳ୍ପୀକୁଳ ତୁମ୍ଭ କାରିଗରୀ ବିଦ୍ୟା

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଚକିତ କରେ

ଦେଶପ୍ରୀତି,ସେବା,ତ୍ୟାଗ ଗୁଣରାଜି

ମନରେ ପ୍ରେରଣା ଭରେ ।

ପର୍ଯ୍ୟଟକ ନିତି ଆସୁଛନ୍ତି ଧାଇଁ

କଳାରେ ଆକୃଷ୍ଟ ହୋଇ

ଅଶ୍ରୁସିକ୍ତ ନେତ୍ରେ କୋଣାର୍କ ସ୍ମରୁଛି

ନିର୍ମାତାଙ୍କ ଗାଥା ଗାଇ ।