କନ୍ୟା ରତ୍ନ

ପୋଷିବାକୁ ଯଦି ବଳ ନାହିଁ ତୁମ      

         ସହବାସ କିଆଁ କରୁଛ,

ସ୍ତ୍ରୀ ଗୋଟେ ଆଣି ସହବାସ କରି

         ନିଜକୁ ମରଦ ଭାବୁଛ ।

କନ୍ୟା ଯଦି ତୁମ ମନେ ଘୃଣା ଅଛି

        ମାଆ ବୋଲି କିଆଁ ଡାକୁଛ ,

ଭଉଣୀ ପାଖକୁ ଖୁସିରେ ଯାଇ

          ରାଖୀ କିଆଁ ହାତେ ବାନ୍ଧୁଛ ।

ସ୍ତ୍ରୀ ଟିଏ ଧରି ନିଜ ଦେହଜ୍ୱାଳା

        ଶାନ୍ତି କରିବାରେ ଲାଗିଛ,

କନ୍ୟାଟିଏ ଯଦି ଜନମ ହୋଇଲା

        ଫିଙ୍ଗିଦେଇ ଲୁଚି ବୁଲୁଛ ।

ପୁରୁଷ ସିନା ନିଷ୍ଠୁର ଅଟେ

       କନ୍ୟାକୁ ଫିଙ୍ଗି ଦିଏ,

ମାଆ ବି ନିଜର ମମତା ମୂଲ୍ୟକୁ

         ଫିଙ୍ଗିଦେଇ ଚୁପ ରହେ ।

କନ୍ୟା ଜନମକୁ ସୁରକ୍ଷା ଦେବାରେ

          ନାରୀ ବି ଆଜି ହାରିଯାଇଛି,

ଦସମାସ ତାର ଗର୍ଭରେ ଧରି

         କେମିତି ଯେ ଫିଙ୍ଗି ଦେଉଛି ।

ନାରୀଟିଏ ଯଦି ଆଗକୁ ଆସିବ

         କନ୍ୟାକୁ ସୁରକ୍ଷା ଦେବାକୁ,

କନ୍ୟାରତ୍ନ ସବୁ ସୁରକ୍ଷା ହୋଇବେ

            ଯୁଗ ବଦଳିବ ଆଗକୁ ।

ପୁରୁଷ ଓ ନାରୀ ସନ୍ତୁଳନ ହେଲେ

           ମାନବ ସମାଜ ବଞ୍ଚିବ,

ମାନବ ସମାଜ ବଞ୍ଚି ରହିଲେ

           ଶାନ୍ତି ହି ଶାନ୍ତି ମିଳିବ ।