କ୍ଳାନ୍ତ ପଥିକାର ପାନ୍ଥଶାଳା

ତୁମେ ଆସିବାର ମୂର୍ଚ୍ଛିତ ବେଳାରେ ,

ମୋ ଦେହରେ‌ ବୋଳିଦିଅ ଆବିଳତା ର ବାସ୍ନା ।

ଯେତେ ସବୁ ଅଦ୍ଭୁତିକ ମାୟାଜଗତ ରଚ ତୁମେ ମୋ ପାଇଁ ,

ଖାଲି ଗୋଟେ ମୂର୍ଚ୍ଛିତ ‌ ବେଳା ରେ ଶୂନ୍ ଶାନ୍ ଉପହାରଟେ ନେଇ ,

ତୁମେ ମୋ ହାତରେ ହାତ ମିଶାଇ ଚାଲ ଏକ ସୁଦୀର୍ଘ ପଥରେ !

ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଆଉ ମୁଁ ହେଇ ରୁହେନି !

ତୁମେ ଆଉ ତୁମେ ହେଇ ରୁହନି ,

ତୁମେ ଆଉ ମୁଁ ଆମେ ରେ ରୂପାନ୍ତରିତ ହେଇଯାଉ ,

ପୁଣି କେତେ କଳ୍ପ ଆଲୋକ ବର୍ଷ ପାଇଁ !

ମୋ ହାତରେ ହାତ ମିଶାଇ ତୁମେ କଥାଦିଅ ,

ଆଉ କେବେ ବି ତୁମେ ଫେରିଯିବ ନାହିଁ ,

ତାହା ବୋଧେ ସାତ ଜନ୍ମ ଯାଏ !

ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଦେଖେ ,

ତୁମ ଆଖି ପହଁରି ଯାଏ ଗୋଟେ ଆତ୍ମିୟତା ର ଚାହାଁଣିରେ ,

ମୋ ଦେହରେ ଖୋଜେ ଏକ ପାନ୍ଥଶାଳା !

ହେଲେ ମୁଁ ଅଟକାଏ ନାହିଁ ସେଇ କ୍ଳାନ୍ତ ପଥିକାକୁ ,

ବିଶ୍ରାମ ର ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ତନ୍ତ୍ରରେ ବିଦଗ୍ଧତାର ମୋହ ,

କ୍ଳାନ୍ତ ଆଖିରେ ଯେତେ ଅମାନିଆ ଖୋଜିଲାପଣ !

ମୁଁ ପୁରୁଷ ର ଏକ ଅବତାର !

କେବେ ତୁମକୁ ଓ ତୁମର ଅମାନିଆ ପଣକୁ ମୁଁ ଅଟକାଇ‌ ନାହିଁ,

ତୁମେ ମିଶିଯାଅ ମୋ ଦେହରେ , ମୋ ଆତ୍ମାରେ ,

ମୋ ହୃଦୟ ଓ ଧମନୀ ର ପ୍ରତ୍ୟେକଟି ତନ୍ତ୍ରୀରେ ।

ମୁଁ ବି ତୁମ ଅମାନିଆ ପଣକୁ ପାଛୋଟି ନିଏ ,

ତୋଳିନିଏ ତୁମକୁ ମୋ କ୍ଷତାକ୍ତ ହୃଦୟରେ ।